เจ้าพ่อญี่ปุ่น

ญี่ปุ่นในมุมมืด ตอนที่ 43 : กลับบ้าน…ผมจำได้แม่นคนนำทางไปส่งที่ท่าเรือก่อนเรือออกหนึ่งวัน ผมเดินไปที่สะพานที่จะข้ามขึ้นเรือเป็นเวลาตอนกลางคืน ก่อนที่จะเดินไปถึงสะพานต้องเดินผ่านประตูเหล็กคล้ายลูกกรง มีกุญแจล็อคหนาแน่นเพื่อป้องกันไม่ให้ผู้ที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของเรือเข้าไปในบริเวณที่เป็นที่จอด

ญี่ปุ่นในมุมมืด ตอนที่ 42 : มิตรภาพในต่างแดน…พี่หงษ์ก็เป็นคนหนึ่งที่มีชื่อติดแบล็คลิสต์ เพราะถือว่าเป็นเอเย่นต์ในการติดต่อให้กับผู้หญิงเพื่อมาหาเงินแบบสีเทาๆ และต้องมีการทำธุรกิจร่วมกับพวกยากูซ่า จึงหลีกเลี่ยงไม่พ้น

ครั้งนั้นเธอเสียใจมากที่สุด เพราะเธอเป็นคนมาแนะนำให้ผมทำงานให้กับอาเทียร เพราะเห็นผมอยากมีรายได้มากขึ้น แต่ลึกๆ ในใจเธอก็รู้ว่าการทำงานแบบนี้และต้องอยู่ข้างกายอาเทียรนั้นมีอันตรายตลอดเวลา และวันนั้นมันก็เกิดเรื่องเข้าจนได้

เธอเล่าให้ฟังว่ามียากูซ่าพยายามมาหาผลประโยชน์กับตัวเธอ ไถเงินเพื่อปกปิดประวัติ เพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อธุรกิจ แต่เธอก็ไม่เคยจ่ายเงิน แต่ต้องไปทานข้าวกับพวกนี้บ้าง หนีไม่พ้นครับ ก้าวขาเข้ามาแล้ว จะชักออกไม่ได้ ต้องมีถลอกบ้าง

การอยู่ในต่างแดน หมอดูเป็นที่พึ่งทางจิตใจที่สำคัญมาก คนจนก็หวังพึ่งโชคชะตาอีกแบบหนึ่ง คนรวยที่ประสบความสำเร็จไปแล้วก็อยากพึ่งหมอดูในอีกแบบหนึ่ง จนก็มีความทุกข์อีกแบบ รวยก็มีความทุกข์อีกแบบ

เจ้าหน้าที่มาทีไรผมก็ต้องหลบไปหลบมาเพราะกลัว …จริงๆ แล้วก็ไม่ต้องกลัวก็ได้ เพราะที่มาไม่ใช่ตำรวจ แต่ก็นั่นไง..สิ่งที่ผมเป็นอยู่ตลอดที่ญี่ปุ่น..คือความระแวงวิตกกังวล แค่เดินสะดุดหรือจิ้งจกทักก็คิดไปไกลแล้ว

ไปถึงร้านภาพเดิมๆ ก็ย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ ร้านที่เป็นที่แรกที่ผมเริ่มต้น ตีหัวคนครั้งแรกก็ที่นี่ นอนมาเกือบจะทุกพื้นที่ในร้าน ทั้งห้องครัว ใต้เคาน์เตอร์ หน้าร้าน นอกร้าน ที่จอดรถ ใช้เป็นที่ซุกหัวนอนมาหมดแล้ว

ญี่ปุ่นคนนี้ สามารถสร้างงานและเปิดช่องทางหากินให้กับผมได้หลายวิธี เงินไม่เคยขาดมือเลย อาจจะมีการเอาเปรียบผมบ้าง ผมรู้บ้างไม่รู้บ้าง ก็ช่างมันเถอะ เอาความรู้สึกเป็นตัววัดว่ารับได้หรือรับไม่ได้ เอาเป็นว่าผลประโยชน์ที่เราได้รับ เราพอใจก็โอเคแล้ว