ญี่ปุ่นในมุมมืด ตอนที่ 9 : คิดถึงบ้าน…ผมเล่าเรื่องของผมทั้งหมดให้น้อยฟัง น้อยถึงกับเงียบไป ส่วนอาเทียรเห็นน้ำตาผมเป็นครั้งแรกดูเธอตกใจ เธอไม่เคยเห็นผมอ่อนแอ คงเป็นการคิดถึงบ้านของผม น้ำตาไหลครั้งนี้พรุ่งนี้ผมคงไม่มีอะไรจะเสียอีกครั้งเพราะอยากได้เงินค่าจ้าง
ภาพโดย : อ.วิโรจน์ สายดนตรี
ช่วงนี้ผมจำได้ว่าต้องไปซ้อมแข่งรถทุกวัน ที่สำคัญผมทุกครั้งที่ผมไปซ้อม อาเทียรไปด้วยทุกครั้ง ทุกคนคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แต่ในใจผมไม่เคยคิดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบนี้อีกเลย
หลังจากที่เกิดเรื่องราวต่างๆ ที่เมืองไทยผมก็ไม่อยากมีคู่ชีวิตอีกเลย ในความคิดมีแต่เรื่องลูกสาวและภาระที่รออยู่ข้างหน้า ส่วนอาเทียรผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร ด้วยภาษาที่สื่อสารกันยาก ทำให้เป็นเรื่องโชคดีที่ไม่ต้องคุยอะไรกันเยอะ และเธอก็ไม่เคยถามผม ผมเห็นแต่เธอคุยกับไดน่าบ้าง แต่ทั้งสองคนก็ไม่เคยบอกอะไรผม
ภารกิจประจำวันผมยังเหมือนเดิม จันทร์ถึงพฤหัส กลางวัน-กลางคืนไปนอนบ้านอาเทียร ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์อยู่กันสามคน อาเทียร ไดน่าและผม
การแข่งรถที่กำลังจะเกิดขึ้น ผมรู้จากไดน่าว่ามีเดิมพันสูงมากในคู่ของผม ผมอยากเจอนักเรียนไทยที่ชื่อน้อยมาก คงเป็นเพราะผมคิดถึงบ้าน น้อยมารับผมไปกินข้าวมีอาเทียรไปด้วย น้อยต่อโทรศัพท์ให้ผมได้คุยกับแม่เป็นครั้งแรก ผมบอกแม่ว่าเงินที่ค้างชำระธนาคารอยู่ผมชำระไปบางส่วนแล้ว ผมบอกแม่ว่าผมทำงานอยู่เชียงใหม่
หลังจากวางสายเป็นครั้งแรกที่ผมน้ำตาไหล น้อยถามผมว่าเกิดอะไรกับผมที่เมืองไทย ผมเล่าเรื่องของผมทั้งหมดให้น้อยฟัง น้อยถึงกับเงียบไป ส่วนอาเทียรเห็นน้ำตาผมเป็นครั้งแรกดูเธอตกใจ เธอไม่เคยเห็นผมอ่อนแอ คงเป็นการคิดถึงบ้านของผม น้ำตาไหลครั้งนี้พรุ่งนี้ผมคงไม่มีอะไรจะเสียอีกครั้งเพราะอยากได้เงินค่า จ้าง
ผมแยกกับน้อยด้วยความรู้สึกเหงาๆ ผมมานึกย้อนหลังดูเรื่องนี้การที่ผมได้เจอคนไทยทำให้ผมมีทั้งลบทั้งบวกในแง่ ของความรู้สึก ความรักไม่มีในจริงในโลกใบนี้ เป็นความคิดของผมในช่วงนั้น ทุกครั้งที่อาเทียรแสดงความรัก ความห่วงใยกับผม ผมไม่รู้สึกอะไร
ไดน่ามาถามผมว่าทำไมวันนั้นผมร้องไห้ มีปัญหาอะไรที่เมืองไทยเขากับอาเทียรช่วยได้ไหม อาเทียรพร้อมจะช่วยผมเรื่องเงิน ถ้าผมตกลง
ผมตอบเธอไปว่าที่ผ่านมา ก็ถือว่าได้อะไรหลายๆ อย่างเกินความคาดหมายแล้ว ส่วนเรื่องที่เมืองไทยไม่มีอะไร เพียงแต่คิดถึงบ้านเฉยๆ แล้วเธอก็ถามต่อว่า คิดยังไงกับอาเทียร ผมเงียบที่เงียบเพราะไม่รู้จริงๆ ว่าความรู้สึกที่แท้จริงเป็นยังไง มีแต่ความเป็นห่วงเธอ เวลาไม่ได้อยู่ใกล้ๆ กัน
ผมบอกกับไดน่าว่ามีคนเคยสอนผมว่า เกิดมาในโลกใบนี้ มีคนที่รักเราจริงๆ เพียงคนเดียวก็พอแล้ว ชีวิตผมคงเฝ้ารอคนที่มีความรักแบบนี้ ส่วนอาเทียร ผมรู้สึกว่าอยากให้เธอปลอดภัย สิ่งที่อาเทียรแสดงออก ผมรู้สึกได้เพียงแต่ผมไม่แน่ใจว่า สิ่งที่เกิดขึ้นมันเพียงพอที่จะเรียกว่าเป็นความรักได้หรือเปล่า ให้เวลากับระยะทางเป็นตัวกำหนดเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคตดีกว่า
เธอบอกผมว่าอาเทียรชวนผมไปอยู่โอซาก้าที่นั่นอาเทียรมีบ้าน มีงานให้ผมทำดีกว่าที่นี้และเป็นการปลอดภัยกับตัวผมเอง ผมขอตัดสินใจหลังจากการแข่งรถก่อน
ไดน่าเป็นเด็กดีมากในสายตาของผม เข้าใจผมทุกอย่างที่ผมทำที่ผมคิด ไม่เคยทำอะไรให้ผมลำบากใจ ตามใจผมทุกอย่างจะไปไหนมาไหนมีรถให้ใช้ แม้แต่เรื่องเงิน เธอถามผมตลอดว่ามีเงินใช้หรือเปล่า จะโทรหาแม่รึเปล่า ซื้อเสื้อผ้าให้ใส่ พาไปไหว้พระ
คิวต่อไปเป็นการแข่งรถ การแข่งควอเตอร์ไมล์ครั้งนี้สนุกมาก ครั้งหน้าจะมาเล่าต่อครับ
อ่านญี่ปุ่นในมุมมืดทั้งหมด คลิ๊ก >>> ญี่ปุ่นในมุมมืด