คนญี่ปุ่นปกติ เขาชอบเดินห้างอิเซตัน ถ้าแปลกหน่อย ก็ชอบ Terminal แต่ไม่มีญี่ปุ่นคนไหนบอกว่าชอบเดอะมอลล์ บางกะปิ … หรือจะว่าไป คงแทบไม่มีญี่ปุ่นปกติที่ไหนเขารู้จักห้างย่านบางกะปิหรอก
ญี่ปุ่นขั้นมหาเทพ … คือญี่ปุ่นที่เหนือกว่าญี่ปุ่นขั้นเทพ เป็นสมญานามที่ดิฉันตั้งให้กับคนญี่ปุ่นคนหนึ่งที่รักเมืองไทยมาก และอุทิศตัวให้กับการถ่ายภาพมาก เขาชื่อทาเคชิ อายุ 30 กว่าปี เป็นหมอผ่าตัดอยู่ที่ญี่ปุ่นค่ะ
จริงๆ ดิฉันเคยเขียนเกี่ยวกับทาเคชิซังไปแล้วเล็กน้อยในตอน “ญี่ปุ่นขั้นเทพ-การรวมตัวกันของ 8 เซียน” แต่ตอนนั้น ดิฉันเพิ่งรู้จักเขาหมาดๆ เลยยังไม่ค่อยทราบความเป็นบร๊ะเจ้า! ของแกสักเท่าไร จนแช็ทกันทางเฟสบุ๊คบ่อยขึ้นๆ ถึงค่อยเรียนรู้ว่า ดิฉันประเมินระดับเทพด้านความรู้เกี่ยวกับเมืองไทยของแกต่ำไป ทาเคชิซังสุดยอดกว่านั้นมาก
อย่างเช่นวันก่อน เราคุยกันเรื่องอาหารเกาหลีที่เขาเพิ่งไปกินมา เขาบอกว่า มื้อนี้ มียำหอยแครงด้วย แต่ผมชอบหอยแครงลวกจิ้มกับน้ำจิ้มแบบของไทยมากกว่า แค่แกทานหอยแครงได้ ดิฉันก็แปลกใจในระดับหนึ่งแล้ว คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่จะทานไม่ได้ เพราะมันคาวค่ะ
พอดิฉันแสดงท่าทีตื่นเต้นตกใจไป “โอ้โห หอยแครงเหรอคะ คุณทานได้ด้วยเหรอคะ”
แกคงภูมิใจในตัวเองมาก เลยโชว์พาวต่อว่า “ตรงตลาดคลองเตย มีร้านขายหอยอยู่ตรงทางเข้าตลาด ผมไปซื้อบ่อยๆ ครับ ร้านนี้เขาสดมากเลย”
เกตุวดีเองคุยกับหนุ่มๆ มาหลายคน บางคนชอบโม้เรื่องการเมืองเศรษฐกิจ ดูเป็นหนุ่มฉลาดเฉลียว บางคนชอบคุยเรื่องกีฬา แต่เพิ่งมีหนุ่มคนนี้นี่แหละ ที่พยายามโชว์ภูมิเรื่องหอยแครงกับสุภาพสตรีอย่างดิฉัน… หรือเขาไม่เห็นว่าดิฉันเป็นสุภาพสตรี ดิฉันอาจเป็นแค่สตรีที่ไม่ค่อยสุภาพก็ได้ เขาเลยกล้าเปิดอกคุยเรื่องหอยๆ แบบนี้กับดิฉัน
ไหนๆ แกเริ่มอินกับหัวข้อสนทนาเรื่องนี้แล้ว เกตุวดีเลยถามเขาว่า
“คุณหมอไปตลาดคลองเตยเองเป็นเหรอคะ…”
คำถามดิฉันเหมือนไปกดสวิทช์อะไรแกบางอย่าง แกพิมพ์ตอบกลับมาทันทีว่า
“ก็เข้าจากถนนพระราม 4 แล้วไปฝั่งซ้ายไงครับ ไปไม่ยากครับ”
ก่อนที่ดิฉันจะสามารถพิมพ์ถามต่อว่า หมอไปตลาดยังไง แกก็พิมพ์บรรยายอย่างเมามันต่อว่า …
“เวลาไปซื้อหอย ต้องไปตอนตี 2 ครับ จะเป็นช่วงที่ชาวประมงเอาหอยมาส่ง ส่วนใหญ่จะเป็นหอยลายกับหอยแครง ผมชอบตลาดคลองเตยมาก ชอบไปถ่ายรูปตอนดึกๆ ครับ มันได้บรรยากาศดี”
อันดับ 1: ตลาดคลองเตย
อันดับ 2: ตลาดปลาใกล้ๆ สะพานตากสิน (ดิฉันยังไม่รู้เลยว่ามี)
อันดับ 3: ตลาดบางกะปิ
แต่แกบอกว่า ถ้าเป็นการจัดอันดับห้างสรรพสินค้าแล้ว ไม่มีห้างไหนชนะเดอะมอลล์ บางกะปิได้ ห้างนี้คนไม่พลุกพล่านเกินไป ของก็ขายเยอะมาก เป็นห้างที่ดูโมเดิร์น แต่ก็ยังคงความเป็นไทยไว้ ห้างอะไร มีนกแก้ว ปลาแม่น้ำอะเมซอนยักษ์ว่ายอยู่กลางห้างด้วย แกเอนจอยมาก
(คนญี่ปุ่นปกติ เขาชอบเดินห้างอิเซตัน ถ้าแปลกหน่อย ก็ชอบ Terminal แต่ไม่มีญี่ปุ่นคนไหนบอกว่าชอบเดอะมอลล์ บางกะปิ … หรือจะว่าไป คงแทบไม่มีญี่ปุ่นปกติที่ไหนเขารู้จักห้างย่านบางกะปิหรอก)
บทสนทนากับทาเคชิซังมักสร้างความประหลาดใจให้ดิฉันเสมอ คนอะไร พูดภาษาไทยก็ไม่ได้ แต่สามารถไปตลาดตอนดึกๆ ได้ ไปซื้อหอยแครง และขอให้แม่ค้าลวกให้ได้ เขาสื่อสารกันยังไง ทาเคชิจะไปตลาดได้อย่างไร คงต้องติดตามสอบถามแกในบทสนทนาต่อๆ ไป…
สุดท้ายนี้ ดิฉันแอบเอาบล๊อกที่แกเขียนมาแปลให้คุณผู้อ่านเห็นความน่ารักของแกนะคะ
หัวข้อ: รถเมล์
คุณเคยขึ้นรถเมล์ที่กรุงเทพฯหรือเปล่าครับ แต่ก่อน ตอนที่ทำงานที่เมืองไทย ผมก็ขึ้นรถเมล์บ่อยๆ แต่หลังๆ ตอนที่มาเที่ยวคนเดียว ผมแทบไม่นั่งรถเมล์เลย เพราะไม่มีเวลามากขนาดนั้น ผมจำได้ว่า แต่ก่อนเวลานั่งรถเมล์ช่วงเย็นๆ รถติดมาก กว่ารถจะเคลื่อนขยับไปได้สักสองสามร้อยเมตรก็ปาไป 2 ชั่วโมงแล้ว ผมทำใจแล้วทำใจอีกจนในที่สุด ผมก็สามารถแปลงความหงุดหงิดมาเป็นเสียงหัวเราะกับชะตาชีวิตอันน่าเศร้าบนรถเมล์ของตัวเองได้แล้ว
เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่ เรามักจะบ่นว่าไม่มีเวลา เรามักใช้เงินซื้อความสะดวก เพราะฉะนั้น เวลาไปไหนมาไหน ผู้ใหญ่อย่างเราๆ ก็ชอบนั่งแท็กซี่กันเนอะ
แต่บางครั้ง ผมก็เสียดายที่ว่า ผู้ใหญ่อย่างผม จะไม่สามารถนั่งเหม่อชมวิวข้างทางจากหน้าต่างรถเมล์ได้เหมือนตอนเป็น “เด็ก” อีก
*****************
น่ารักอ่ะ <3 สู้ต่อไป ทาเคชิ!
ป.ล. หมอทาเคชิยังโสดค่ะ สตรีใดชื่นชอบหอยแครง หมออาจพิจารณาเป็นพิเศษนะคะ
ทักทายพูดคุยกับเกตุวดี ได้ที่ >>> Japan Gossip by เกตุวดี Marumura
