สยองผีญี่ปุ่น : เก็บได้
ถ้าเราเก็บของได้ โดยสามัญสำนึกที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก ก็คือต้องส่งคืนเจ้าของหรือไม่ก็นำไปส่งตำรวจ แต่สำหรับบางคน การเก็บของของคนอื่นได้แล้วไม่ส่งคืน ก็กลับต้องเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงอย่างชายหนุ่มคนนี้
ชายหนุ่มคนหนึ่งโดยสารรถไฟฟ้าเพื่อเดินทางไปไหนมาไหนเป็นประจำ แต่วันนี้มีเรื่องที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่อง นั่นคือเขาเจอซองเอกสารของใครก็รู้วางลืมไว้บนช่องวางของ แล้วซองนั้นก็ไม่ได้ปิดผนึกเอาไว้เสียด้วย
เริ่มแรกเขาคิดจะนำมันออกมาดูเพื่อจะหาชื่อเจ้าของซองเอกสารซองนี้ แต่ด้านในกลับไม่มีชื่อปรากฏอยู่เลย สิ่งที่อยู่ในซองนั้นกลับเป็นนิยายที่ถูกแต่งขึ้นมาในชื่อเรื่อง “หลังเทศกาล” เพียงเห็นแค่ชื่อเรื่อง เขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องอ่านมันต่อไป ก็ในเมื่อมันไม่มีชื่อเจ้าของ ก็ขอยืมอ่านก่อนแล้วกัน
แต่ใครจะรู้ว่าเขาอ่านนิยายเรื่องนั้นจนลืมเวลาและสถานที่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนพลบค่ำแล้ว แต่ที่ไม่รู้ตัวก็คือ เขาเองไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองลงมานั่งอ่านนิยายนี้ตั้งแต่เมื่อไร และสถานีนี้ชื่อสถานีอะไร ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกกลัวขึ้นมาในใจ ว่าแล้วก็รีบหาถังขยะเพื่อจะนำนิยายในมือไปทิ้ง
แต่แล้วเขาก็พบกับป้ายประกวดนักเขียนนิยายมือใหม่ ความคิดฝ่ายลบของเขาผุดขึ้นในหัวทันที นิยายในมือสนุกจนแม้แต่เขาเองก็อ่านเพลินลืมเวลาและหลงมาที่ไหนก็ไม่รู้ ถ้านิยายนี้ถูกส่งไปประกวด มีหรือที่จะไม่ได้รางวัลติดไม้ติดมือมาบ้าง…
แล้วในเช้าวันหนึ่ง เขาก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่งจากกองประกวด ทางกองประกวดถามเขาว่า เป็นคนแต่งนิยายเรื่องนี้เองใช่หรือไม่ เขาตอบว่าใช่โดยไม่ลังเล เพราะกองประกวดไม่ได้แค่จะโทรมาถามเขา แต่อันที่จริงคือโทรมาเพื่อแจ้งว่าเขาได้รับรางวัลชนะเลิศในการประกวดนักเขียนนิยายรุ่นใหม่
วันมอบรางวัลมาถึงในไม่กี่วันถัดมา ผู้จัดงานได้เจอกับชายหนุ่มที่หลังเวทีและถามเขาอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าเขาแต่งนิยายด้วยตัวเองจริง ชายหนุ่มยังคงยืนกรานหนักแน่นว่าเป็นผลงานของตัวเอง และเมื่อถูกถามว่าจะเอาเงินรางวัลไปทำอะไร เขาก็ตอบว่ายังไม่รู้ ซึ่งเขาก็ตอบตามจริง เพราะตัวเขาเองก็ไม่คิดไม่ฝันว่านิยายเรื่องนี้จะได้รับรางวัลชนะเลิศ
แต่สิ่งที่น่าแปลกประหลาดจนเขาสังเกตเห็นได้ก็คือ คนที่มาร่วมงานทั้งหมดใส่ชุดสีดำและมีใบหน้าหมองคล้ำ จนพาลให้คิดว่างานวันนี้มันเหมือนงานศพเสียมากกว่างานประกาศรางวัล เพราะบรรยากาศมันช่างน่าขนลุกเสียจริง
ในที่สุดก็ถึงคิวของชายหนุ่มที่ต้องออกมารับรางวัล เขาเดินดุ่มไปหยุดที่หน้าไมโครโฟนกลางเวที ยกมือขึ้นโบกให้กับผู้มาร่วมงานที่นั่งชมอยู่เบื้องล่าง แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะสังเกตเห็นได้ถึงความผิดปกติที่ด้านล่างของเวที
อยู่ๆ ผู้ร่วมงานทั้งหมดก็กลายเป็นโครงกระดูก ทุกคนยังคงปรบมือให้กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เสียงปรบมือที่ปราศจากเนื้อหนัง มีเพียงเสียงกระดูกกระทบกัน มันทำให้ขนพองสยองเกล้าไปกับภาพที่ปรากฏตรงหน้ามากขึ้นทวีคูณ นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?
ความกลัวของเขาพุ่งขึ้นถึงขีดสุด จนทำให้เขาต้องรีบสารภาพความจริงว่าเขาไม่ได้เป็นคนเขียนนิยายเรื่องนี้ด้วยตนเอง ทันทีที่เขาบอกความจริง เสียงปรบมือก็เงียบลงราวดับสวิตช์ ทั้งห้องประชุมปราศจากเสียงใดๆ นอกจากเสียงลมหายใจของชายหนุ่มที่กำลังออกแรงสูดลมเข้าปอดเพื่อเพิ่มออกซิเจนในสมอง ไม่ให้ตนเองเป็นลมไปในตอนนี้
“คุณบอกว่า คุณเป็นคนแต่งไม่ใช่เหรอครับ…”
อยู่ๆ พิธีกรโครงกระดูกสวมสูทก็โผล่มาอยู่ที่ข้างกายชายหนุ่มโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว หัวกระโหลกตาโบ๋สีดำไม่เห็นก้นฟันขาวซี่ยาวเรียงตัวอยู่ภายในโพรงจมูกที่เว้าลงไป มันทำให้เขาตกใจจนพูดไม่ออก…
“ผม…ขอ…โทษ…”
นี่คือเสียงสุดท้ายที่ดังขึ้นภายในหอประชุม มือที่มีแต่โครงกระดูกโผล่กันออกมาจากความมืดที่ด้านหลังเขา และดึงตัวเขาเข้าไปยังหลังม่าน ก็เป็นอันจบงานประกาศรางวัลแต่เพียงเท่านี้
เรื่องที่เกี่ยวข้อง >>
– สยองผีญี่ปุ่น : แมลง
– สยองผีญี่ปุ่น : โอมินิเอะ
– สยองผีญี่ปุ่น : อำลาสารภาพ
– สยองผีญี่ปุ่น : กาชาปอง
– สยองผีญี่ปุ่น : นาโอะจัง
ที่มา: Yami Shibai 2
#สยองผีญี่ปุ่น : เก็บได้