กิจการค้าประเวณีของญี่ปุ่นผ่านจากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่นหนึ่ง ก่อนสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ญี่ปุ่นส่งผู้หญิงออกต่างประเทศอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ยิ่งหลังจากอยู่ในสถานะผู้แพ้สงคราม
มีนักวิชาการจำนวนมากพยายามศึกษาวิจัยพื้นฐานความเชื่อทางศาสนาของคนญี่ปุ่นและต่างกลับได้ผลสรุปที่หลากหลาย แต่สิ่งที่ค้นพบไปในทำนองเดียวกันก็คือ…
การค้าประเวณีถือเป็นงานธุรกิจมาตั้งแต่ครั้งอดีต สืบค้นย้อนกลับไปถึงสมัยการปกครองแบบขุนนางในคริสศตวรรษที่ 17 ร่วมสมัยกับอยุธยาตอนกลางของบ้านเรา สมัยนั้นเมืองเอโดะ หรือโตเกียวในปัจจุบัน ท่านโชกุนผู้ปกครองได้จัดตั้งให้ย่านโยชิวาร่า (Yoshiwara) ให้เป็นแหล่งของโรงโสเภณี มีระเบียบแบบแผนชัดเจน ที่ชายใดมีเงินก็สามารถเข้าไปซื้อบริการได้ จึงมีเศรษฐีใหม่จากชนชั้นพ่อค้าวานิชเป็นส่วนใหญ่ บรรดาซามูไรหากจะเข้าไปเยี่ยมเยียนจะต้องฝากดาบและอาวุธที่พกพาไว้กับยามที่ปากประตูทางเข้า
![ย่านโคมเขียวญี่ปุ่น](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Narunart/28SexDistrict_1.jpg)
มาทำรุ่มร่าม เป็นขาใหญ่ เบ่งเที่ยวฟรีกินฟรีเป็นไม่ได้ สตรีที่มีอาชีพนางโลมจะได้รับการฝึกกริยามารยาท การปรนนิบัติ และเทคนิคในการประกอบอาชีพ นางใดที่งามเลิศจะมีเด็กหญิงรับใช้ประจำตัว ยิ่งระดับดารายอดนิยมสามารถเลือกที่จะรับหรือไม่รับแขกที่ตัวเองไม่ชอบก็ย่อมได้
ธุรกิจการค้าทางเพศของญี่ปุ่นไม่ขัดกับความเชื่อในลัทธิขงจื้อที่ไม่ได้มีบทบัญญัติแปะฝาบ้านห้ามไว้ไม่ให้ทำ การใดหากทำเพื่อตอบแทนคุณบิดา-มารดา เลี้ยงดูคนในครอบครัวด้วยแล้ว ถือว่าสมควร…ส่วนรัฐก็จะได้เงินภาษีไปบำรุงกิจการบ้านเมือง
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Narunart/28SexDistrict_2.jpg)
อย่าส่งเสียงดัง บ้านเราตอนต้นกรุงรัตนโกสินทร์ ก็มีกิจการบ้านนางโลมตั้งเป็นหลักเป็นฐาน นายบ่อน เจ้าของซ่องได้เป็นขุนน้ำขุนนางกันไปตามๆ กัน ทั้งนี้เนื่องจากกิจการนี้ เป็นแหล่งกำเนิดภาษีส่งรัฐที่สำคัญอันดับหนึ่งในสาม นอกเหนือจากรายได้ที่เก็บจากบ่อน กิจการโรงฝิ่นและสุรายาเมา นอกนั้นก็ฆ่าสัตว์เอาเนื้อมากินเอาหนังมาตากแห้ง เก็บครั่ง เก็บของป่ามาให้มูลนายเอาไปขาย เนื่องจากไม่รู้จะผลิตสินค้าอะไร
บ้านเราเพิ่งมาปลูกข้าวและตัดไม้เพื่อการส่งออกเป็นล่ำเป็นสันเอาเมื่อร้อยกว่าปีมานี่เอง สมัยต้นรัชกาลที่ห้า บริษัทบอมเบย์-เบอร์ม่า ของอังกฤษยังมาสัมทปานตัดไม้ทางภาคเหนือ รายได้ส่วนแบ่งส่งเข้าหอคำเจ้าเมืองเชียงใหม่
กิจการค้าประเวณีของญี่ปุ่นผ่านจากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่นหนึ่ง ก่อนสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ญี่ปุ่นส่งผู้หญิงออกต่างประเทศอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ยิ่งหลังจากอยู่ในสถานะผู้แพ้สงคราม รัฐบาลญี่ปุ่นโดยกระทรวงมหาดไทยประกาศตั้ง สมาคมเพื่อสันทนาการและความอภิรมย์ (Recreation and Amusement Association : RAA) นัยว่า “เพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของชนเชื้อญี่ปุ่น เราจึงต้องสร้างทำนบกั้นความบ้าคลั่งของกำลังพลกองทัพต่างชาติที่เข้ายึดครอง”
ย่านโคมเขียวญี่ปุ่นจึงถูกตั้งขึ้นมาเพื่อให้บริการทหารต่างชาติโดยเฉพาะ
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Narunart/28SexDistrict_3.jpg)
แม้ว่ารัฐธรรมนูญฉบับใหม่ที่มีอเมริกันจับมือร่างขึ้นมาใช้ จะมีข้อกำหนดให้การค้าประเวณีเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมาย ผิดทั้งฝ่ายผู้ให้และผู้รับบริการ กระนั้นก็ดีการค้าประเวณีก็ยังตั้งอยู่และเจริญเติบโต จนมีรายงานทางวิชาการระบุว่า การให้บริการทางเพศเป็นอุตสาหกรรมที่ใหญ่ที่สุดอันดับสอง เป็นรองเพียงอุตสาหกรรมการผลิตรถยนต์ที่ครองอันดับหนึ่ง
ในประเทศญี่ปุ่นจะมีหญิงบริการชาวต่างประเทศอยู่ราว 150,000 คน ในนั้นประกอบด้วยหญิงสาวจากประเทศลิปปินส์เป็นผู้นำ ตามด้วยสาวไทย จีน เวียดนาม ในอัตราที่ลดหลั่นกันลงไป ส่วนใหญ่จะเข้าเมืองโดยใช้วีซ่านักท่องเที่ยวและลักลอบทำงานจนวีซ่าขาดอายุ ส่วนใหญ่จะอยู่ภายใต้การควบคุมของแก๊งยากูซ่า
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Narunart/28SexDistrict_4.jpg)
ผมเดินทางไปยังย่านคาบูกิโช ไปคนเดียวโดยไม่มีเพื่อนร่วมชีวิตร่วมเดินทางไปด้วย ไม่มีอะไรนอกจากอยากจะสำรวจดูว่าหน้าตาของย่านนี้เปลี่ยนไปแค่ไหนหลังจากมาดูเมื่อ 5 ปีก่อน ที่นี่เปรียบเสมือนกับศูนย์กลางของการให้บริการทางเพศ บนพื้นที่ราวหนึ่งในสามตารางกิโลเมตรจะมีสถานบริการทางเพศอยู่กว่า 3,500 แห่ง
คาบูกิโชไม่มีละครโบราณคาบูกิ มีแต่สถานบริการทางเพศเต็มไปหมด แต่ก่อนตามถนนในย่านนี้จะมีแสงนิออนวิ่งแสบตา แต่หลังจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวและสึนามิเมื่อวันที่ 11 มีนาคม และกระทบต่อการผลิตกระแสไฟฟ้าที่โรงไฟฟ้านิวเคลียร์ วันนี้คาบูกิโช จึงมืดลงถนัดตา
ญี่ปุ่นนั้นแปลก เห็นหน้าซื่อๆ แต่บทจะเลี่ยงบาลีเพื่อนซามูไรของผมก็เลี่ยงไปอย่างเนียนๆ เมื่อในกฎหมายระบุว่าห้ามการค้าประเวณีซึ่งตรงกับคำว่า sexual intercourse เพื่อนก็บอกว่านี่ไม่ใช่การค้าประเวณี มีแต่การให้บริการความบันเทิง
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Narunart/28SexDistrict_5.jpg)
ผมยกตัวอย่างกิจการหนึ่งเรียกว่า Soapland ที่นั่นมีการบริการห้องอาบน้ำ โดยมีพนักงานสตรีเป็นผู้ให้บริการช่วยอาบน้ำ น้องหนูจะเอาสบู่ถูตัวให้กับลูกค้า ส่วนจะถูกันถึงขั้นไหน เอาอะไรถู ใช้เวลาเท่าใด ก็จะมีเหมือนกับเมนู เป็นข้อตกลงกันชัดเจนล่วงหน้าว่า ต้องทำอะไรให้บ้าง หนึ่ง สอง สาม สี่ ไม่มีเกินกว่านั้น
ถือว่าไม่ใช่การค้าประเวณี
อีกกิจการหนึ่งสร้างขึ้นเป็นตู้โดยสารรถไฟหลอกๆ ว่ากำลังวิ่ง ในนั้นจะมีสาวๆ ตามแต่รสนิยมของลูกค้า ที่ส่วนใหญ่มีนิสัยรักเด็ก ชอบให้ความเอ็นดูนักเรียนมัธยมที่นุ่งกระโปรงสั้นๆ เด็กๆ ก็จะขึ้นมานั่งบนรถไฟทำท่าเซ็กซี่ต่างๆ นาๆ ให้ชายชราดู ดูได้แต่ห้ามจับ ส่วนลูกค้าจะทำร้ายตัวเองอย่างไร เป็นเรื่องของท่าน
เห็นไหมนี่ก็ไม่ใช่การค้าประเวณี
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Narunart/28SexDistrict_6.jpg)
อีกกิจการหนึ่งหลังร้าน ซอยเป็นห้องเล็กพอให้เข้าไปได้คนเดียว ในนั้นมีช่องให้แอบดู แถมมีรูพอให้ยื่นมือเข้าไปข้างเดียว และมีสาวอยู่ในนั้น หากตกลงกันว่าจะยอมให้ลูกค้าดึงชุดชั้นในให้ฉีกขาดเก็บเอาไปเป็นที่ระลึก ก็ยังสามารถตกลงกันล่วงหน้าได้น้องหนูจะใส่ชุดชั้นในสไตล์ใด
หรือถ้าเห็นว่ายังไม่แปลก ลองดูเรื่องนี้ มีบริการสร้างห้องซอยแยกออกเป็นแนวสำนักงาน ให้สาวเจ้าแต่งตัวเป็นเลขานุการ ชุดสีอะไร แบบไหนโป้หรือไม่ ส่วนลูกค้าเล่นบทเจ้านายเจ้าชู้ยักษ์ แต่รับรองได้ว่าอย่างไรเสียก็จะไม่ให้ล่วงเกินเลยจนถึงขั้นร่วมเพศเสพเมถุน ส่วนจะให้แสดงแนวไหนนั้น ก็เป็นไปตามราคาค่าบริการที่ตกลงกันล่วงหน้า
สรุปความว่า นี่ไม่ใช่การค้าประเวณี เป็นเพียงสันทนาการเท่านั้นจริงๆ
ขอบคุณข้อมูลและรูปภาพ :
http://content.cdlib.org/ark:/13030/kt3489n82v/
http://en.wikipedia.org/wiki/Yoshiwara
http://insine.exteen.com/
http://beckysgeishablog.wordpress.com/2013/05/05/chapter-8-from-the-flapper-years-to-the-age-of-neon/
http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Kabukicho_circa_1960.jpg
http://www.thesundaytimes.co.uk/sto/business/money/investments/article1241404.ece
http://www.andreaharner.com/archives/2004/08/sexy_costume_can_be_yours_too.html