ผมนึกถึงภาพข่าวที่คนลอยไปตามน้ำ มวลน้ำที่เสาะดินตรงฐานของเขื่อนกั้นจนพังทลาย น้ำไหลเข้ามายังเขตอาศัยของชุมชน ผู้คนติดในบ้าน รอคอยการมาของเฮลิคอปเตอร์หน่วยกู้ภัย ภาพนั้นวนไปวนมาทุกปีที่ญี่ปุ่น
[box type=”custom” bg=”#F5F5F5″ radius=”10″ border=”#BEBEBE”]เขียนโดย วสุ มารุมุระ
พายุฝนที่ตกอยู่ติดต่อกันทุกวัน ล้วนแล้วสร้างความกังวลให้ผม
เสียงประกาศจากทางการให้ผู้คนอพยพออกจากที่อยู่อาศัยในเกาะคิวชิว
โอ้ญี่ปุ่นเอย ทำไมชีวิตของเจ้าต้องลำบากจากมรสุมแห่งสายฝน
ผมนึกถึงภาพข่าวที่คนลอยไปตามน้ำ มวลน้ำที่เสาะดินตรงฐานของเขื่อนกั้นจนพังทลาย น้ำไหลเข้ามายังเขตอาศัยของชุมชน ผู้คนติดในบ้าน รอคอยการมาของเฮลิคอปเตอร์หน่วยกู้ภัย
ภาพนั้นวนไปวนมาทุกปีที่ญี่ปุ่น มรสุมทำให้คนแข็งแกร่ง ทุกคนพยายามซักซ้อมวิธีเอาตัวรอดเมื่อเกิดภัย
ในท้ายที่สุดด้วยการเตรียมตัวที่พร้อม สามารถลดจำนวนผู้ประสบภัยลงได้ แต่ทว่าสภาพแบบนั้นจะอยู่ได้ยืนนานสักเท่าไร เมื่อโลกร้อนขึ้น ภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่กว่าอาจมาเยือนก็เป็นได้
ผมมองภาพเหล่านั้นจากโทรทัศน์ที่ฉายอยู่ที่ศูนย์ผู้ประสบภัย
“เอาน่า พวกเรายังรอดอยู่”
ผมพยายามปลอบบอกน้องสาวที่รอดจากภัยน้ำในครั้งนี้
น้องสาวมองมา ยิ้มเศร้า ๆ แต่ก็แฝงด้วยความหวังลึก ๆ
ผมเชื่อแบบนั้น
เราเตรียมตัวเพื่อเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
แต่คาดหวังเพื่อสิ่งที่ดีที่สุด
[box type=”custom” bg=”#F5F5F5″ radius=”10″ border=”#BEBEBE”]เขียนโดย วสุ มารุมุระทักทายพูดคุยกับ Wasu ได้ที่ >>> Facebook Wasu’s thought on Japan
เรื่องแนะนำ :
– [เรื่องสั้น] กลับบ้านตรงเวลา
– 騙したな [ดะมะชิตะ] “หลอกกันนะ”
– เวทย์มนต์ 魔法 [มะโฮ]
– การคืนใบขับขี่ของคนสูงอายุญี่ปุ่น
– Kira Yoshikage กับความหมายในชื่อนั้น