ญี่ปุ่นในมุมมืด ตอนที่ 2 : เผชิญโชค…แผนการแรกก็เริ่มต้นขึ้นจากการขโมยพาสปอร์ตจากพี่ปราโมทย์ โดยโกหกว่าจะขอถ่ายเอกสารเก็บไว้ เอาไว้ติดตัวเวลาออกไปเดินเล่นตอนกลางคืน แกปฎิเสธผมบอกว่าไม่ต้องถ่ายเก็บไว้หรอก คิดไปคิดมา กูไม่เอาก็ได้วะ มันคงไม่ได้ช่วยอะไรเราเท่าไหร่แค่พาสปอร์ตเล่มเดียว
ภาพโดย : อ.วิโรจน์ สายดนตรี
โตเกียว….. สมกับเป็นเมืองที่หลายๆ คนอยากไป วันนั้นสำหรับผมไม่ว่าจะเป็นนรกหรือสวรรค์ ก็ต้องอยู่ที่นี่โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน
เที่ยวตามประสาทัวร์มาได้ 2 วัน มีไปไหว้พระที่วัดเซนโซจิ ผมไม่ได้เข้าไปไหว้รออยู่ข้างนอกด้วยความคิดที่ว่าไหว้มาแล้วจากเมืองไทย พอแล้วสำหรับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพราะถ้าปฎิหารย์มีจริงผมคงไม่ต้องมาลุ้นไกลขนาดนี้
อาหารมื้อสุดท้ายของผมกับทัวร์กรุ๊ปนี้ก็มาถึง พี่ปราโมทย์ถามผมในโต๊ะอาหารว่าทำไมมาคนเดียว ผมก็ได้แต่ยิ้ม แล้วถามกลับไปว่า ถ้าลูกทัวร์หายไประหว่างการเดินทางมันจะเป็นยังไง พี่ปราโมทย์ตอบผมว่ามันไม่เคยมี ถ้ามีจริงก็วุ่นวายน่าดู
แผนการแรกก็เริ่มต้นขึ้นจากการขโมยพาสปอร์ตจากพี่ปราโมทย์ โดยโกหกว่าจะขอถ่ายเอกสารเก็บไว้ เอาไว้ติดตัวเวลาออกไปเดินเล่นตอนกลางคืน แกปฎิเสธผมบอกว่าไม่ต้องถ่ายเก็บไว้หรอก
คิดไปคิดมากูไม่เอาก็ได้วะ มันคงไม่ได้ช่วยอะไรเราเท่าไหร่แค่พาสปอร์ตเล่มเดียว ขึ้นไปนอนเพื่อนที่นอนห้องเดียวกับผมเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยรังสิต นั่งคุยกัยแกได้สักพัก แกบอกว่าแกเป็นเกย์ ไม่มีครอบครัว ผมก็เลยเนียนไปว่าผมก็เป็นเหมือนกัน แกเลยเสนอ งั้นคืนนี้เราออกไปเที่ยวกัน แกเลยเป็นคนนำทางไปร้านที่แกเคยไป เหมือนแกจะคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี เข้าไปมีแต่หนุ่มๆ มาห้อมล้อม
2 ชั่วโมงผ่านไป อาจารย์เมามากแถมเอาเด็กกลับไปนอนด้วยหนึ่งคน แกไปเปิดห้องใหม่ ในใจคิดว่าขอให้อาจารย์มันๆ นะ แต่ก็เข้าทางผมพอดี ผมกลับเข้าห้องเก็บของ…ชีวิตเตรียมเดินทางเงินยังเหลือครบ ก่อนออกจากโรงแรมเดินผ่านห้องพี่ปราโมทย์ คิดในใจว่า
“ลาก่อนพี่…….ปัญหาของพี่ พี่ก็แก้ไป ปัญหาของผม ผมก็แก้แบบนี้แหล่ะ”
เดินออกจากโรงแรมถึงริมถนน เลี้ยวขวาชีวิตก็แบบหนึ่ง เลี้ยวซ้ายชีวิตก็คงอีกแบบ หยิบเหรียญออกมาโยนหัวก้อย หัวขวาก้อยซ้าย ออกก้อยผมเลี้ยวซ้าย
ชีวิตเริ่มต้นจากการเดิน เดิน…….เดินไปเรื่อยๆ ตอนนั้นเวลาประมาณตี 2 ผมเดินมาประมาณ 2 กิโลกว่า ง่วงและเหนื่อยมาก เจอร้านอาหารเล็กๆ เห็นสติ๊กเกอร์หลวงพ่อคูณติดอยู่หน้าร้าน ผมเดินเข้าไปมีคนเดินออกมาพูดทำนองว่าร้านปิดแล้ว
ผมถามเขาว่าคุณเป็นคนไทยหรือเปล่า …. “ใช่” คำตอบจากผู้หญิงวัยประมาณ 35 ปีชื่อ “พี่หงส์”
คราวหน้าผมจะเล่าต่อว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก่อนจะเล่าต่อผมขอบอกตอนจบก่อนว่า 6 ปีที่แล้วพี่หงส์คนนี้เสียชีวิตต่อหน้าผมที่จังหวัดอุทัยธานี
อ่านญี่ปุ่นในมุมมืดทั้งหมด คลิ๊ก >>> ญี่ปุ่นในมุมมืด