ถ้าพูดถึงมวยปล้ำอาชีพ ผมเชื่อว่าหลายคนจะต้องคิดอยู่ในใจว่า “มวยปล้ำคือการแสดง” ซึ่งตรงส่วนนี้ผมเองก็ยอมรับว่ามันคือการแสดง เพียงแต่สำหรับบางคนที่มองว่ามวยปล้ำอาชีพ ไม่ใช่สิ่งที่ควรให้ความเคารพ เพราะยังไงมันก็ไม่ต้องเจ็บตัวเหมือนกีฬาต่อสู้จริงๆ ผมอยากให้บุคคลเหล่านั้นลองคิดดูอีกสักครั้งหนึ่ง หากว่าพวกเขายังไม่รู้จักมวยปล้ำที่เรียกว่า DEATH MATCH หรือแปลเป็นไทยตามตัวอักษรว่า “การต่อสู้แห่งความตาย”
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Pumi/Death%20match/DeathMatch1.png)
ในวงการมวยปล้ำ โดยเฉพาะที่ญี่ปุ่น ขึ้นชื่อเรื่องการต่อสู้ด้วย “เกียรติยศ” หรือที่ในวงการจะเรียกกันว่า “เลือดบูชิโด” ทุกคนจะสู้กันอย่างเต็มที่และจริงจัง ถึงแม้มวยปล้ำจะเป็น Sport Entertainment ซึ่งผสมผสานระหว่างกีฬาและศิลปะการแสดง แต่สำหรับบุคคลกลุ่มหนึ่ง มวยปล้ำของพวกเขาไปไกลกว่านั้น เพราะมันกลายเป็นการเอาชีวิตไปแขวนอยู่บนเส้นด้าย เอาหัวใจของตัวเองไปวางไว้ตรงหน้า โดยพร้อมรับความเสี่ยงของชีวิตอยู่เสมอ
ผมกำลังพูดถึงการปล้ำที่เรียกว่า DEATH MATCH คือการผสมผสานระหว่าง “มวยปล้ำ” กับ “สิ่งอันตรายต่างๆ” ไม่ว่าจะเป็นไฟ, ลวดหนาม, เศษแก้ว, หลอดไฟ, ตะปู, เครื่องช็อตไฟฟ้า ตลอดจนสัตว์อันตรายอย่างปลาปิรันย่า หรือกระทั่งจระเข้ ซึ่งมันเหมาะอย่างยิ่งต่อผู้ที่ต้องการเสพย์ความโหดร้าย ป่าเถื่อน พร้อมทั้งบทบาทที่น่าติดตามไปพร้อมๆ กันนั่นเอง
การปล้ำที่ผมอยากจะพูดถึงก่อนอื่นเลยก็คือการปล้ำ “ปิรันย่า เดธ แมตช์” ผู้ชนะในแมตช์นี้ คือผู้ที่สามารถจับคู่ต่อสู้ใส่เข้าไปในบ่อปลาปิรันย่าที่ตั้งไว้ตรงกลาง เวที แล้วปล่อยให้คู่ต่อสู้โดนปลากัดจนเลือดออก แมตช์นี้เป็นการปล้ำระหว่าง Mitsuhiro Matsunaga พบกับ Kendo Nagasaki ตั้งแต่ปี 1996 หากใครสนใจก็สามารถดูคลิปวีดีโอด้านบนได้เลยนะครับ อย่างไรก็ตามการปล้ำแบบนี้ถูกมองว่าเป็นการทำร้ายสัตว์และป่าเถื่อนเกินกว่า จะให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง เราเลยมีการปล้ำกับปลาปิรันย่า เพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้นครับ
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Pumi/Death%20match/DeathMatch2.png)
ที่ต้องพูดถึงกันอย่างต่อมาที่ใช้เป็นอาวุธบ่อยๆก็คือ “หลอดฟลูออเรนเซนต์” ซึ่งหลายท่านคงจะทราบว่าแผลที่เกิดจากหลอดไฟชนิดนี้ หายได้ยากหรืออาจจะก่อให้เกิดอันตรายต่อชีวิตอย่างมาก แต่ในวงการมวยปล้ำก็มีใช้อย่างแพร่หลายครับ โดยอาวุธชนิดนี้จะไม่ได้เป็นตัวตัดสินแมตช์ จะอยู่ในสถานะ “ตัวประกอบเท่านั้น” อย่างเช่นให้คนจับทุ่มใส่ หรือเอามาฟาดหัวกัน ในที่นี้ผมอยากจะอธิบายนิดหนึ่งว่าการปล้ำเหล่านี้ใช้หลอดไฟจริงๆ แต่สำหรับในบางท้องที่ของญี่ปุ่นที่ไม่อนุญาตให้มีการต่อสู้แบบนี้ เขาก็จะเปลี่ยนไปใช้หลอดไฟที่ทำจากน้ำตาลแทน ซึ่งก็จะเหมือนของจริงมากๆ ครับ
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Pumi/Death%20match/DeathMatch3.png)
นอกจากนี้แล้วสิ่งที่ญี่ปุ่นเอามาใช้อย่างจริงจังและแตกต่างจากอเมริกาอย่างสิ้นเชิงก็คือ “ไฟ” เพราะในอเมริกา แฟนๆ WWE จะคุ้นเคยกับการปล้ำที่เรียกว่า INFERNO MATCH ซึ่งเป็นการปล้ำปกติแต่มีไฟล้อมรอบ และเอาชนะกันโดยจับอีกฝ่ายเผาไฟ (ซึ่งก็มักจะเผากันตรงที่เซฟตี้ไว้อย่างดีแล้ว คนดูเห็นได้อย่างชัดเจน เดาออกตั้งแต่แรกๆ ว่าใครจะแพ้ชนะ)
แต่ในญี่ปุ่นจะแตกต่างกันอย่าง สิ้นเชิงครับ เพราะเขาเอามาใช้เป็นอาวุธกันจริงๆ ไม่ว่าจะอมน้ำมันแล้วพ่นใส่คบเพลิงให้ไฟไปเผาหน้าคู่ต่อสู้ หรือเอาน้ำมันราดเวทีแล้วจุดไฟ ก่อนจะทุ่มคู่ต่อสู้ลงไป ซึ่งผมจากการปล้ำแบบนี้ที่เปิดเผยออกมาต่อสาธารณะ ก็คือมีนักมวยปล้ำญี่ปุ่นถูกหามส่งโรงพยาบาลด่วน ก่อนจะมีรายงานแจ้งมาว่าผิวหนังกว่า 80% ถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิงและต้องเข้ารับการรักษาโดยทันที
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Pumi/Death%20match/DeathMatch4.png)
หรือแม้กระทั่งผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นข้อยกเว้น โดยแมตช์ที่มีชื่อเสียงที่สุดก็คือการปล้ำของ Megumi Kudo ซึ่งเป็นนักมวยปล้ำสาวหน้าตาน่ารัก เจอกับนักมวยปล้ำจอมปิศาจที่โหดไม่ต่างกับดัมพ์ ชื่อของเธอคือ Combat Toyoda ซึ่งทั้งสองต่อสู้กันในกติกา “เปลี่ยนเชือกเวทีเป็นลวดหนาม และไฟฟ้าจะช็อตคนที่ถูกเหวี่ยงมาใส่ลวดหนามทันที”
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Pumi/Death%20match/DeathMatch5.png)
![](http://i771.photobucket.com/albums/xx357/marumura/Pumi/Death%20match/DeathMatch6.png)
แต่จริงๆ แล้วถ้าเรามามองว่าทำไมการปล้ำเหล่านี้ถึงเกิดขึ้น ส่วนหนึ่งก็ไม่ค่อยเกิดจากความตั้งใจหรอกครับ อย่างผู้หญิงสองคนนี้ ตามข้อมูล จากการสัมภาษณ์ต่างๆ ระบุว่าพวกเธอไปสมัครเป็นนักมวยปล้ำไม่ผ่าน เลยต้องมาปล้ำในสมาคมผู้ชาย ซึ่งมวยปล้ำชายเค้ามีการปล้ำโหดๆ แบบนี้อยู่แล้ว แต่เธอเองก็ไม่มีทางเลือก ผสมกับการที่เธอก็ต้องการมีชื่อเสียง เพื่อต่อสู้กับนักมวยปล้ำหญิงในสมาคมอื่นๆ มันก็เลยบังคับโดยปริยายว่าเธอต้องขึ้นปล้ำกับอาวุธอันตรายเหล่านี้ ซึ่งสุดท้ายมันก็เป็นตำนานจริงๆ
อย่างไรก็ตามการปล้ำลักษณะดังกล่าว คือความอันตรายอย่างมากนะครับ เพราะหากเกิดความผิดพลาดขึ้นมานั่นหมายถึงเสี่ยงต่อชีวิตทันที ทั้งหมดทั้งสิ้นนี้ยังไงก็มีการเรียน การฝึกฝนรองรับอยู่ตลอด ผู้อ่านอย่าไปทำเล่นกันเองที่บ้านนะครับ (อย่าเด็ดขาดเลยนะ!) และปัญหาสำคัญที่สุดของการปล้ำแบบนี้ก็คือ “ความสะอาด” เพราะเชื้อโรคจะเข้ามาทางแผลได้ง่ายมากนั่นเองครับ
ผมได้ยินเสียงเรียกร้องให้เขียนถึงนักมวยปล้ำรุ่นเก่าหลายๆ คนเช่น จาง่า โยโกตะ, มิมิ ฮากิวาระ ฯลฯ ผมรับปากว่าผมจะเขียนมาแน่นอนครับ ^^ แต่ขอเวลาหาข้อมูลก่อน ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำธุรกิจที่น่าสนใจกันทั้งนั้น ไว้มีโอกาสจะนำมาเล่าให้ทุกคนฟังครับ ติดต่อผมได้ทางทวิตเตอร์ @Pumiiiiiiiiii ครับ