คนญี่ปุ่น…มาเมืองไทยซื้ออะไร

บทความโดย : เกตุวดี www.marumura.com 

ด้วยความที่อยู่ญี่ปุ่นมานาน (ก็แค่…1 ใน 3 ของชีวิตน่ะค่ะ) ดิฉันมักจะเจอคำถาม เช่น “ไปญี่ปุ่น …ไปเที่ยวไหนดี?” “ราเม็งร้านไหนอร่อย” “ซื้ออะไรเป็นของฝากดี” ล่าสุดก็… “รังสียังมีอยู่หรือเปล่า” ซึ่งดิฉันก็ตอบมั่วๆ ไปว่า …คงไม่เป็นไร…

แต่มีใครเคยสงสัยบ้างไหมคะว่า คนญี่ปุ่นล่ะ เขาสนใจอะไรในบ้านเมืองเราบ้าง จากประสบการณ์ไกด์จำเป็นอันยาวนานของดิฉัน เห็นว่าของที่แต่ละคนซื้อนั้น แตกต่างกันตามนิสัย ปูมหลัง ความเชี่ยวชาญด้านเมืองไทยจริงๆ  ต่างกันยังไง ไปดูกันเลยค่ะ

1. กลุ่ม Beginner

ลักษณะ : มาเที่ยวเมืองไทยเป็นครั้งแรก หรือ มาหลายครั้งแล้วแต่เป็นลักษณะจำใจต้องมา เช่น มาประชุมหรือทำธุรกิจ มักพบได้ในหมู่มนุษย์เงินเดือนญี่ปุ่นทั่วไป เป็นกลุ่มที่อาภัพที่สุดในบรรดา 6 กลุ่มเพราะแทบไม่มีโอกาสเที่ยวหรือซื้อของอย่างสามัญชนคนยุ่นปี่

ของที่ซื้อ : ช็อคโกแล็ต ผลไม้แห้ง ตุ๊กตาช้าง (ฝากลูก) หรือสินค้าต่างๆที่หาซื้อได้ตามสนามบิน ของเหล่านี้ต้องมีบ่งบอกความเป็นไทยอย่างชัดเจน ศัพท์การตลาดเขาเรียกมี Brand Identity สูงมาก เช่น ช็อคโกแล็ต ก็ต้องเป็นรูปช้าง ขนม ก็ต้องมีรูปวัดพระแก้ว รูปโขน หรือนักมวยไทย ฯลฯ แปะอยู่ที่กล่อง นิยมขนมที่แบ่งแจกได้

2. กลุ่ม Elementary

ลักษณะ : มาเที่ยวเมืองไทยเป็นครั้งแรกหรือครั้งที่ 2 ถึง 3 โชคดีกว่าประเภทแรกตรงที่ มีเวลาเป็นของตัวเอง ไม่ต้องไปตีกอล์ฟกับลูกค้า เนื่องจากคนกลุ่มนี้ยังไม่สามารถใช้ภาษาไทยได้และยังไม่คุ้นเคยกับสภาพบ้านเมืองเรา ไกด์บุ๊คจะเป็นเสมือนคัมภีร์ชี้ทางสว่างแก่พวกเขา ซึ่ง Item ศักดิ์สิทธิ์ที่คนกลุ่มนี้มักยึดเป็นสรณะ ได้แก่…..

เสื้อยืดที่สื่อถึงความเป็นไทย เสื้อแนวตัวอักษรไทย กระทิงแดง เบียร์สิงห์จะฮิตมาก ใครแนวหน่อยก็ซื้อพวกนวม กางเกงชกมวย ต้องมีคำว่า “มวยไทย” ด้วย อ่านก็ไม่ออก ไม่รู้ซื้อไปทำไม สาวๆ Elementary อาจนิยมพวกธูปหอม กางเกงเล มาม่า ขนมกรุบกรอบที่หาได้ตามห้างสรรพสินค้าชั้นนำทั่วไป

3. กลุ่ม Intermediate

ลักษณะ : วิวัฒนาการมาจากกลุ่มที่ 2 (Elementary) คือ มาเที่ยวเมืองไทยแล้วติดใจ หลงรักวัฒนธรรม “สบายๆ” “อะไรก็ได้” “ไม่เป็นไร” ของชนชาติเรา มาเมืองไทยปีละครั้ง เป็นระยะเวลากว่า 5 ปีขึ้นไป เริ่มมีเพื่อนฝูงคนไทยแล้ว บางคนอาจเรียนภาษาไทยอยู่ที่ญี่ปุ่น ลูกศิษย์ดิฉันจำนวนมากก็อยู่ในกลุ่มนี้ค่ะ

ของที่ซื้อ : อะไรก็ได้ที่เพื่อนคนไทยแนะนำ หรือไปกินไปชิมมาแล้วติดใจ ที่เห็นบ่อยหน่อยก็ ชาผงเนสทีรสชามะนาว เห็นว่าชงง่ายและดื่มชื่นใจ

บางรายชอบซื้อใบชาของไทย (ยี่ห้อ “ชาตรามือ”) แบบที่ใส่น้ำร้อนแล้วสีมันจะออกส้มแปร๊ดถึงแปร๊ดมาก ซึ่งปรกติ คนญี่ปุ่นทั่วไปจะกลัวและไม่กล้าดื่ม แต่คนกลุ่มนี้กลับรู้สึกผูกพันอยู่ลึกๆ แหม่…มาเมืองไทย ไปร้านข้าวแกง ก็ซดแต่ไอ้นี่นี่นา

4. กลุ่ม Advance

ลักษณะ : มาเมืองไทยเฉลี่ยปีละ 1-2 ครั้งเป็นระยะเวลากว่า 10 ปีขึ้นไป มาบ่อยจนรู้ทุกซอกทุกมุมของกรุงเทพฯ เห็นคนญี่ปุ่นคนอื่นที่ถือไกด์บุ๊คมุ่งหน้าสู่วัดพระแก้วแล้วจะหัวเราะหึๆ เบาๆ ในลำคอ เขาเหล่านี้พูดภาษาไทยในระดับ Advance พอที่จะสั่งก๋วยเตี๋ยวเรือกินเองได้

ของที่ซื้อ : ของแปลกๆที่คนญี่ปุ่นธรรมดาไม่ค่อยได้พบเห็นหรือไม่เคยคิดอยู่ในหัว แม้แต่คนไทย ก็ไม่คิดอยู่ในหัวเช่นกัน เช่น สินค้าในสหกรณ์ของมหาวิทยาลัยชั้นนำในเมืองไทย

จากประสบการณ์ เคยเจอคุณลุงคนหนึ่ง ซื้อเข็มกลัดตราพระเกี้ยวเพื่อมาติดเน็คไทตอนขึ้นเครื่องการบินไทย ลุงเล่าอย่างภาคภูมิใจว่า อยากให้แอร์โฮสเตสไทยเข้าใจว่าเป็นอาจารย์จุฬาฯ เอ๊อ……

สินค้าอีกอย่างที่เห็นฮิตๆ ก็ หม้อไฟรูปปลา เจอมา 2 คนแล้ว เห็นบอกน่ารักดี 2 คน…ล่อไป 5 ใบ นัยว่าเอาไปฝากคน คิดอะไร…ไม่เข้าใจจริงๆ

5. กลุ่ม Mania

ลักษณะ : พูดภาษาไทยได้คล่องเคล่ว กินอยู่คลุกคลีกับคนไทยบ่อยและนานจนกลมกลืน เป็นกลุ่มแรกที่หลุดพ้นจากอารยธรรมการซื้อของฝากคน มาเป็นการซื้อของเพื่อตัวเอง

ของที่ซื้อ : อะไรก็ได้ที่คนไทยซื้อกินหรือซื้อใช้ในชีวิตประจำวัน ฮิตสุดคงเป็นยาดม รองลงมาเป็นเทปหรือซีดีเพลงไทย หรือไม่ก็แผ่นเกมผีแถวๆ พันธุ์ทิพย์ มาบุญครอง

6. ขั้นเทพ

ลักษณะ : มาเมืองไทยบ่อยถึงบ่อยมาก คลุกคลีกับคนไทยนานกว่ากลุ่ม Advance มีความเข้าใจประวัติศาสตร์ สภาพเศรษฐกิจและวัฒนธรรมไทยเป็นอย่างดี เผลอๆอาจทำ O-net ได้ท้อปประเทศ

ของที่ซื้อ : หลุดพ้นการยึดติดวัตถุใดๆ แล้ว บรรลุถึงขั้นละอัตตา (ตัวกูของกู) ต่างจากกลุ่ม Mania ตรงที่ไม่จำเป็นต้องสูดยาดมเพื่อแสดง Identity ว่า “ตรู…คนไทยนะเฟ้ย” อีก เปลี่ยนจากการสรรหาวัตถุมาเป็นการพึ่งนักร้องเป็นสรณะแทน (แมงปอ ชลธิชาเป็นใคร…ดิฉันยังไม่รู้จักเลย)

Credit Blog คุณบิลลี่ (นามแฝง) : http://blogs.yahoo.co.jp/pjgyw979