คนญี่ปุ่นจะมีเรื่องแบบนี้เยอะมากค่ะ คือ ทำงานในอาชีพนั้นๆ จนเผลอแสดงลักษณะเฉพาะบางอย่างของอาชีพนั้นในชีวิตประจำวันด้วย อย่างแพทย์ก็จะพูดศัพท์โรค ศัพท์ยายากๆ ในบทสนทนาอย่างหน้าตาเฉย (ทั้งๆ ที่เพื่อนรอบๆ นี่เหวอมาก…) คนญี่ปุ่นเรียกอาการแบบนี้ว่า “職業病(Shoku-gyo-byo)” หรือที่แปลว่า “โรคที่เกิดจากการทำงาน”
วันก่อนลูกศิษย์ดิฉันวัย 6x ปี ไลน์มาแจ้งข่าวดีว่าลูกสาวแกจะแต่งงานแล้ว ด้วยความอยากรู้อยากเห็น …เอ้ย ความคิดถึง… ดิฉันเลยโทรกลับไปคุยกับลูกศิษย์ คุณป้าแกคงเหงาๆ เล่ามาตั้งแต่ฉากพบรักยันฉากแฟนลูกสาวมาที่บ้าน
มีอยู่ตอนหนึ่งที่ดิฉันประทับใจมาก….
ลูกสาวแกไปทำงานที่สำนักงานใหญ่ของ Uniqlo ในกรุงโตเกียว ทำงานได้ 3 เดือน บริษัทสั่งย้ายไปเป็นรองผู้จัดการสาขาที่ร้าน Uniqlo ในต่างจังหวัด คุณป้าแกก็อุตส่าห์นั่งรถไฟชิงกังเซ็นจากโกเบไปโตเกียวเพื่อไปช่วยลูกย้ายบ้าน พอไปถึงปรากฏว่ามีหนุ่มหน้าใสยืนอยู่ข้างๆ ลูกสาว ท่าทางดูสนิทสนมกัน นัยว่าวันนั้นฮีมาช่วยแบกของย้ายบ้าน ป้าก็ช็อคสิคะ…แกเลยถามลูกสาวว่า “นี่ใคร!” ลูกสาวบอก “แฟนหนูเอง”
คุณป้าผู้ซึ่งไม่เคยรับรู้เรื่องลูกสาวมีแฟนมาก่อน…ก็ช็อคมาก พลังและวิญญาณของมนุษย์ป้าคันไซจึงออกมาเต็มเปี่ยม คุณป้าเพิ่มระดับเสียงจาก 60 เป็น 120 เดซิเบล และอัดคำถามยาวเหยียดเป็นรถไฟชิงกังเซ็น…. หมอนี่เป็นใครมาจากไหน พบกันได้ยังไง ทำไมไม่เคยมาสวัสดีฉัน ทำไมต้องมาช่วยย้ายของวันนี้ กล้าดียังไง #@#+$%*^$%
ระหว่างที่คุณป้าคืนร่างเป็นคุณป้าคันไซระดับบอสนั้น หนุ่มหน้าใสก็ยืนตัวตรงประสานมือไว้ข้างหน้า ก้มศีรษะเล็กน้อยอย่างสงบเสงี่ยม ผงกศีรษะเป็นจังหวะๆ พร้อมพูดว่า “ครับ….ครับ…กระผมรับทราบดีครับ…เห็นด้วยกับที่ท่านกล่าวครับ… ต้องขอประทานโทษเป็นอย่างสูงในเรื่องนั้นขอรับ” ทำไปเรื่อยๆ จนคุณป้าก็รู้สึกค่อยๆ สงบลง (แกเหนื่อยน่ะ)
คุณป้ามารู้ความจากลูกสาวทีหลังว่าแฟนหนุ่มของลูกเป็นผู้จัดการสาขาของ Uniqlo วันๆ เจอลูกค้าเคลมสินค้าหรือบ่นด่ามาเยอะ เลยสามารถรับมือกับคุณป้า…หรือว่าที่แม่ยายได้อย่างมืออาชีพมาก
แกบ่นให้ดิฉันฟังว่า “ฉันก็รู้สึกตะหงิดๆ อยู่แล้วเชียว ท่าทีฉันกับพ่อหนุ่มนั่น ไม่เหมือนแม่สะใภ้กับลูกเขยสักเท่าไร เหมือนลูกค้ากับพนักงานร้านมากกว่า ฉันก็น่าจะเอะใจตั้งแต่แรกนะ”
ขณะเดียวกัน แฟนหนุ่มมาเล่าให้ลูกสาวคุณป้าฟังว่า ที่ทำไปนี่ทำไปอย่างธรรมชาติมากๆ มันชินเผลอทำอย่างนี้ได้เอง ไม่ได้จงใจหรือแกล้งทำแต่อย่างใด
คนญี่ปุ่นจะมีเรื่องแบบนี้เยอะมากค่ะ คือ ทำงานในอาชีพนั้นๆ จนเผลอแสดงลักษณะเฉพาะบางอย่างของอาชีพนั้นในชีวิตประจำวันด้วย อย่างแพทย์ก็จะพูดศัพท์โรค ศัพท์ยายากๆ ในบทสนทนาอย่างหน้าตาเฉย (ทั้งๆ ที่เพื่อนรอบๆ นี่เหวอมาก…) คนญี่ปุ่นเรียกอาการแบบนี้ว่า “職業病(Shoku-gyo-byo)” หรือที่แปลว่า “โรคที่เกิดจากการทำงาน”
จริงๆ คำนี้ใช้ในความหมายที่ว่าโรคที่เกิดจากการทำอาชีพนั้นๆ จริงๆ เช่น พนักงานออฟฟิศมักเป็นโรคปวดหลัง แต่รายการโทรทัศน์ต่างๆ มักนำคำว่า Shoku-gyo-byo นี้ มาใช้เป็นคำแสลง พูดถึงลักษณะเฉพาะของคนอาชีพนั้นๆ ที่มักเผลอทำกันโดยไม่รู้ตัว เช่น …
1. อาการของคุณครูญี่ปุ่น
• เผลอเรียกตัวเองว่า “ครู (เซนเซ)” เวลาคุยกับสามีหรือลูกตัวเองค่ะ เช่น “วันนี้หนูอยากกินอะไรจ๊ะ ครูว่าเทมปุระก็ดีนะ”
• เผลอใช้คำพูดแบบเด็กๆ เช่น ตอนไปเดินห้างกับเพื่อนแล้วเห็นสุนัขน่ารักมาก ก็จะบอกว่า “เธอดูเจ้าโฮ่งโฮ่งตัวนั้นสิ น่ารักมากๆ เลยเนอะ” (แทนที่จะบอกว่า “หมาตัวนั้นน่ารักเนอะ”)
2. อาการของพนักงานธนาคารญี่ปุ่น
• ถ้าใครทำเหรียญตกปุ๊บ ดิฉันจะสามารถรู้ทันทีว่าเป็นเหรียญอะไร เพียงแค่ฟังเสียงก็รู้ค่ะ
• เวลาไปทานข้าวกับเพื่อน แล้วหารเงินกัน ฉันมักจะเป็นคนรวบรวมและทอนเงินของทุกคน ถ้ามีธนบัตรหลายใบฉันชอบคลี่ธนบัตรเป็นรูปพัด พร้อมนับด้วยความเร็วสูงทุกครั้ง ฉันก็มาคิดทีหลังว่าไม่ต้องทำถึงขั้นนั้นก็ได้ … แต่มันเผลอค่ะ
(เกตุวดี:ถ้าใครไปธนาคารญี่ปุ่นลองถอนเงินสัก 1-2 แสนเยนดู ท่านจะเห็นน้องพนักงานหน้าเคาน์เตอร์หน้าจิ้มลิ้มกรีดเงินเหมือนกรีดไพ่อย่างสวยงาม ไม่ได้นับจากปึกธนบัตรแบบบ้านเรา ใครจะเป็นพนักงานธนาคารญี่ปุ่น ต้องถูกฝึกให้นับเงินให้สวยๆ แบบนี้ทุกคน เพื่อนผู้ชายดิฉันก็เคยโดน มีจับเวลาด้วย….ต้องทำให้ได้ภายในกี่วิฯ ก็ว่าไป ขนาดนับเงินยังต้องท่าสวย…ช่างญี่ปุ่นจริงๆ…)
3. อาการของพนักงานร้านอาหาร
• ช่วงวันหยุดหรือหลังเลิกงาน พอเข้าไปทานร้านอาหารไหนแล้วพนักงานร้านตะโกนกันว่า “อิรัชชัยมาเส” ฉันมักจะเผลอโค้งและพูดอิรัชชัยมาเสตามทุกทีเลยค่ะ…ทั้งๆ ที่ฉันก็เป็นลูกค้า
(ร้านในญี่ปุ่นจะฝึกให้พนักงานในร้านพูดอิรัชชัยมาเส (ยินดีต้อนรับ) ทุกคน เพราะฉะนั้น ถ้าคนหนึ่งตะโกนพูดปุ๊บ พนักงานคนอื่นๆ ก็ต้องพูดตาม)
• ตอนนั่งรถเมล์กลับบ้าน ฉันยืนอยู่แถวๆ ประตูรถพอดี พอประตูรถเปิดและมีคนก้าวขึ้นมาปุ๊บ ฉันมักจะเผลอพูดว่า “อิรัชชัยมาเส” อยู่บ่อยๆ
(เกตุวดี:ทั้ง 2 ราย รวมถึงพนักงานร้านอาหารในญี่ปุ่นคนอื่นๆ คงหลอนกับอิรัชชัยมาเสพอสมควร…ขนาดพวกเราเป็นลูกค้า เข้าไปนั่งทานแค่ 1-2 ชั่วโมง เรายังฟังจนหูชาเลย)
4. อาการของพนักงานรถไฟ
• ตอนคุยกับเพื่อนเรื่องทริปไปเที่ยวนอกเมือง เพื่อนถามผมว่าพรุ่งนี้จะนั่งรถไฟขบวนไหนไปตอนกี่โมง ผมเผลอตอบว่า “ขบวน 1602M ครับ” (ชื่อรุ่นรถไฟ) ทำเอาเพื่อนงงไปสักพักเลยครับ
5. อาการของพนักงานร้านเสื้อผ้า
• ฉันไม่เคยเดินช้อปปิ้งร้านเสื้อผ้าได้อย่างมีความสุขเลยค่ะ เวลาเห็นเสื้อผ้าที่ถูกลูกค้าคนอื่นคลี่วางไว้ ฉันมักจะเผลอเข้าไปพับเก็บให้เรียบร้อยทุกที
(เกตุวดีเดาว่าเธอคงเป็นพนักงานของร้าน Uniqlo แน่เลย)
6. อาการของช่างตัดผม
• ตอนไปสวนสัตว์ ฉันรู้สึกคันไม้คันมือ อยากพกกรรไกรตัดผมมาด้วยเสียเหลือเกิน ยิ่งเวลาเห็นพวกสิงโต แกะ หรืออัลปาก้านะ อื้อหือ….อย่าให้พูด แม่จะตัดให้เรียบเลย….
ส่วนดิฉันมีอาการของอาชีพอาจารย์สอนการตลาด เวลาเดินทางไปที่ไหนเจอโฆษณาที่เด็ดมากหรือแย่มาก มักจะถ่ายรูปแล้วเอามาเม้าท์มอยให้ลูกศิษย์ฟัง
คุณผู้อ่านล่ะคะ มีอาการอะไรของอาชีพตัวเองกันบ้างหรือเปล่า ☺
ทักทายพูดคุยกับเกตุวดี ได้ที่ >>> เกตุวดี Marumura
อ่าน Japan Gossip ทั้งหมด CLICK HERE
เรื่องแนะนำ :
– ซื้อเครื่องรางญี่ปุ่นแบบไหน ที่ไหนดี
– มอง The Face Thailand มุมญี่ปุ่น-เมนเทอร์คนไหนญี่ปุ่นสุด
– ทำไมคนญี่ปุ่นไม่ค่อยอัพรูปตัวเอง (+แฟน) ใน Facebook
– Exciting Thailand …ชีวิตน่าตื่นเต้นของคนญี่ปุ่นในไทย
– คนญี่ปุ่นกับอุณหภูมิกี่องศา
#shoku-gyo-byo