ญี่ปุ่นในมุมมืด ตอนที่ 4 : โชคชะตา…เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้ผมรู้ว่า ยากูซ่าจะน่ากลัวตอนพวกเยอะๆ วันนี้กับวันนั้นเหมือนเสือกลายเป็นหมา มันกลัวผมมากไม่ตอบโต้ผมสักนิด วิ่งออกไปร้องเสียงหลงเพราะเลือดไหลออกเยอะมาก
ภาพโดย : อ.วิโรจน์ สายดนตรี
ผมรู้แล้วว่าญี่ปุ่นไม่ได้ศิวิไลซ์อย่างที่คิด ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนในโลกใบนี้ อยู่ที่ว่าคุณอยู่ในสถานะไหนในสังคมนั้นคบโจรก็เจอแต่คนเลว
ญี่ปุ่นเป็นดินแดนที่มีมาเฟียมากกว่าเมืองไทย ธุรกิจหนึ่งที่ทำกันก็คือ การหากินกับผู้หญิงซึ่งเป็นเพศที่อ่อนแอกว่าอย่างเป็นล่ำเป็นสัน โดยใช้ความอ่อนแอของสภาพสังคมของประเทศที่ด้อยกว่า เพื่อสร้างผลประโยชน์ให้กับกลุ่มของตัวเอง
อยู่เมืองไทยผมเคยได้ยินว่ายากูซ่าเป็นอย่างโน้นเป็นอย่างนี้ ไม่เคยคิดว่าจะได้มาเจอของจริง
หลังจากมีเรื่องวันนั้นอีกสองสามวันต่อมา บททดสอบของผมก็มาถึง หัวหน้าแก็งส์ที่ดูแลผลประโยชน์ของโตเกียวแถบชานเมืองมาขอตัวผมจากพี่หงส์ พี่ แกเดินมาบอกผมว่าผมจะเอายังไง ตำรวจแถบนี้เป็นคนของยากูซ่าทั้งนั้น ในใจผมคิดว่าทุกอย่างคงจบแล้วล่ะ บางทีโชคชะตาต้องกำหนดจากตัวเราเองไม่ควรให้ใครมากำหนด
ผมเดินไปลาพี่หงส์ บอกแกว่าจะไปคืนนี้ แกให้เงินผมคิดเป็นเงินไทยหมื่นกว่าบาท โดยให้ผมไปหาเพื่อนแกที่ซึกิจิ
ก่อนไปมีเรื่องค้างคาใจที่ต้องสะสาง ไม่งั้นนอนไม่หลับ ผมต้องขอเอาคืนไอ้คนที่ถ่มน้ำลายใส่ผมก่อน ปกติมันชอบมานอนกับผู้หญิงในร้าน วันนี้มันก็มาเหมือนเคย ผมเลยจัดการเอาขวดซอสมะเขือเทศตีหัวมัน
เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้ผมรู้ว่า ยากูซ่าจะน่ากลัวตอนพวกเยอะๆ วันนี้กับวันนั้นเหมือนเสือกลายเป็นหมา มันกลัวผมมากไม่ตอบโต้ผมสักนิด วิ่งออกไปร้องเสียงหลงเพราะเลือดไหลออกเยอะมาก
สุดท้ายก็อยู่ที่นี่ได้เพียงแค่ 17 วัน เสร็จภารกิจผมก็เริ่มเดินทางจุดหมายปลายทางต่อไปของผมคือ เมืองมูซาชิโนะ เมืองเงียบๆ ที่อยู่ในเขตโตเกียวเพื่อนของพี่หงส์รอรับผมอยู่ ผมเรียกเขาว่า “ทาโร”
ทาโรอายุประมาณ 50 ปีขึ้นไป มีลูกสาวอายุ 17 ปีชื่อไดน่า ไดน่าเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น-สิงคโปร์ ผมมีหน้าที่รับส่งไดน่าไปโรงเรียน ทาโรน่าจะมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวกับพี่หงส์ ผมมีโอกาสได้เห็นรูปถ่ายของทาโร่ที่เมืองไทยหลายรูป
ที่จริงแล้วไดน่าไม่ใช่ลูกสาวของทาโรแต่ผมไม่รู้ความเป็นมา ดูภายนอกไดน่าเป็นเด็กเรียบร้อย แต่เอาเข้าจริงๆ เป็นคนมันมาก พาผมไปโน่นไปนี่ ผมได้รู้จักอะไรมากขึ้นเพราะเด็กสาวคนนี้ ได่น่าพาผมไปเดินแหล่งแฟชั่นต่างๆ ไปฮาราจูกุ ไปดูแข่งรถ แข่งเต้นรำ เธอคนนี้แหล่ะที่พาผมเข้าวงการ ซึ่งเป็นที่มาของรายได้ที่เป็นกอบเป็นกำ
ย้อนกลับไปที่พี่หงส์ ผมได้ข่าวมาว่ายากูซ่าพวกนั้นพาตำรวจจะมาจับผม แต่พี่หงส์เคลียร์ค่าปรับให้ผมเป็นเงินหลายหมื่นบาท รู้จักแกแค่สิบกว่าวัน กลับต้องมาเสียเงินให้ผมหลายหมื่นบาท ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน มันเหมือนกับการซื้อตั๋วให้เราสู้ต่อ
แกเคยบอกผมว่า “เมื่อเริ่มเล่นเกมส์แล้วต้องเล่นให้จบ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ไม่เป็นไร” คำพูดของแกในวันนั้นฟังไปบางทีเราก็ไม่เข้าใจ ในวันนี้รู้สึกได้ว่าแกเป็นผู้หญิงใจนักเลงคนหนึ่งที่พร้อมให้โอกาสกับคนอื่นเสมอ
ชีวิตที่มูซาชิโนะสนุกมาก ไดน่าเป็นคนลงสีแต่งเติมชีวิตผมให้น่าอยู่ขึ้นในดินแดนซามูไรแห่งนี้ อยู่ไปไม่นานผมก็กลายเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนๆ ไดน่า แล้วจะมาเล่าต่อว่าสิ่งที่ไดน่าพาผมไปพบมันมีอะไรบ้าง
อ่านญี่ปุ่นในมุมมืดทั้งหมด คลิ๊ก >>> ญี่ปุ่นในมุมมืด