ญี่ปุ่น ไม่คาวาอี้… not cool Japan…..ที่อยากจะเขียน ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะต่อว่าญี่ปุ่นแต่อย่างใด แต่คิดว่าเรื่องที่เขียนน่าจะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่น หรือมีอะไรที่ต้องติดต่อพูดคุยกับคนญี่ปุ่นต่างหาก ว่าควรจะต้องทรัมป์ใจอะไรในเจแปน
ช่วงนี้มีเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ รอบตัวผมไปเที่ยวญี่ปุ่น (อีกแล้ว) ก็แน่ล่ะฤดูใกล้จะหนาวของที่เจแปนช่างมีเสน่ห์… “ญี่ปุ่นมันดีเนอะเพ่ เที่ยวง่าย ของกินมากมาย พนักงานทุกร้านล้วนบริการดีเยี่ยม น่ารักคาวาอี้ไปหมด”
พอได้ยินแบบนี้ ในฐานะที่ผมอยู่ญี่ปุ่นและใช้ชีวิตที่นั่นนานแสนนาน ผมมาสะดุดกับเรื่อง ๆ นึง… มีอะไรที่ญี่ปุ่นไม่คาวาอี้หรือเปล่า… ในหัวของผมเลยนึกขึ้นมาได้ประมาณนึง
* ที่อยากจะเขียน ไม่ใช่เพราะว่าอยากจะต่อว่าญี่ปุ่นแต่อย่างใด แต่คิดว่าเรื่องที่เขียนน่าจะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่น หรือมีอะไรที่ต้องติดต่อพูดคุยกับคนญี่ปุ่นต่างหาก ว่าควรจะต้องทรัมป์ใจอะไรในเจแปน
Not cool Japan 1
และคงต้องไม่คูลเป็นอันดับหนึ่งไปอีกนานเผลอ ๆ ถึงร้อยปี คืออย่าคิดไปลองใช้บริการขนส่งมวลชน ในช่วงเวลาพีคไทม์เด็ดขาด!! ไม่คุ้มและประทับใจหรอกครับ ที่หากคุณจะลองเพื่อเป็นประสบการณ์ชีวิต
ย้ำ ไม่คุ้ม ไม่ต้องลอง ผมโชคดีที่โรงเรียนและที่ทำงานของผมอยู่บนสถานี และเส้นรถไฟที่โหดร้ายที่สุด แน่นที่สุดอันดับหนึ่งและสามของโตเกียว… คุณไม่มีวันแฮปปี้กับการได้สัมผัสกองทัพซาลารี่แมนระยะประชิดในเช้าวันทำงานหรอกครับ!!
ถึงวันนี้ BTS กับ MRT หรือ Airport Link ของเราตอนเข้าเราก็แน่นระดับน้อง ๆ ญี่ปุ่นแล้ว แต่อาจจะต่างกันที่คนญี่ปุ่นไม่ถือตัว จะยัดกันเข้ารถไฟจนพุงชนก้นของคนข้างหน้าก็ไม่ถือ… คนไทยพอเห็นแน่นมาก ๆ ก็ยังยอมไปคันหน้า (จริง ๆ ญี่ปุ่นอาจจะถือก็ได้ แต่บังเอิญมีนายสถานีที่เล่นดันแบบไม่เกรงใจอยู่ เราเลยต้องโดนยัดเข้าไปด้วย)
หรืออีกเรื่องที่คงหลีกเลี่ยงกันยาก คือการต้องอดทนรอคิว เวลาเราไปเล่นเครื่องเล่นตามสวนสนุกดิสนีย์แลนด์ หรือยูนิเวอร์แซล สตูดิโอ ซึ่งบางทีการรอสามชั่วโมง สำหรับคนญี่ปุ่นก็รู้สึกเฉย ๆ !!
สถิติส่วนตัวที่ผู้เขียนเคยเจอมาเอง คือรอรถไฟเหาะตั้งแต่สองโมง รอสองร้อยนาที … เล่นเสร็จสวนสนุกปิดพอดี..
(ส่วนภาพข้างบนเอามาบล็อคคุณแม่บ้าน http://rocketnews24.com บอกว่าไปรอในยูนิเวอร์แซล สตูดิโอเจแปน สองร้อยสามสิบนาที ^^)
Not cool Japan 2
ไม่รู้ว่าผู้อ่านที่รักทุกท่านรู้สึกแบบผมไหมว่าอาหารญี่ปุ่นระดับที่กินจริง ๆ ในชีวิตประจำวัน (ไม่ใช่ไปกินหรู กินปูในกินซ่า กินสุกี้ยากี้เลอค่าแบบราคาเหยียดสามพันถึงห้าพันบาทต่อท่านนะครับ ย้ำ) อาทิเช่น ราเมง ข้าวหน้าหมู…. ทำไมญี่ปุ่นถึงเป็นชนชาติที่เน้นคาร์โบไฮเดรตขนาดนี้ ราวกับชาติของพวกเขาเน้นความเป็นกรรมกรทั้งประเทศ หรือไม่ก็จะเป็นแนวที่เหมือนเน้นปริมาณมากกว่าคุณภาพ…
รูปที่ใส่ประกอบอาจจะดูเวอร์ไปหน่อย… แต่ผมได้ยินบ่อยมากเลยเวลาน้องสาวหรือเพื่อน ๆ ผู้หญิงมาทานอาหารที่ญี่ปุ่นแล้วไปกินในร้านที่เป็น Local จริง ๆ ที่คนญี่ปุ่นกินกันจริง ๆ เป็นประจำ… เขาจะบ่นกันมากว่าจะให้ข้าวให้เส้นให้ยักษ์กินหรือไง… กินไม่เคยหมดจานหมดชามเลย… บางทีผมก็คิดนะ.. ว่าความสวยงาม สุนทรีย์ทางการกินอาจจะต้องสวนทางกับปริมาณไขมัน คาร์โบไฮเดรตที่เราโปรดปราน
เอาล่ะครับ สำหรับผู้เขียนแล้วมีเรื่องประมาณนี้ที่ผู้เขียนรู้สึกว่าญี่ปุ่นก็ไม่คูลไปหมดทุกอย่าง แต่ไม่แน่ผู้อ่านหลาย ๆ ท่านอาจจะมองว่ามันก็เจ๋ง คูลไปอีกแบบก็ได้ ^^
ถ้าท่านใดอยากถามเรื่องอาหารเพิ่มเติมทักมาได้นะครับ เพราะก็อยากรู้เหมือนกันว่าผู้อ่านที่รักชอบเจแปนแบบนี้หรือเปล่า
เรื่องแนะนำ :
– สนั่นวงการนาซ่า “Kimi no na wa” x พระเอกตัวจริง
– The Meigen คำคม คนทำงานญี่ปุ่น (เท่าที่เจอเอง)
– ฮอนดะ โซอิจิโร่ สอนคนให้กลายเป็นมนุษย์
– 哀悼 (Aitou) ว่าด้วยเรื่องความอาลัย
– โนเบล…(อีกแล้ว)
ขอขอบคุณภาพประกอบที่น่าตกใจและน่าสนุกจาก
https://bjtp.tokyo/saitama-dekamori/
http://matome.naver.jp/odai/
https://tabelog.com
http://rocketnews24.com