อย่างที่หลายคนทราบกันดีว่า มวยปล้ำอาชีพนั้นคือสื่อบันเทิงอย่างหนึ่ง และปัจจุบันวงการมวยปล้ำนั้นก็เปิดโอกาสให้เราเจาะลงไปในเชิงรายละเอียดหรือพูดถึงมันในเชิงของการแสดงมากยิ่งขึ้น ดังนั้นในบทความนี้เราจะมาพูดถึง ‘การสร้างนักมวยปล้ำ’ ขึ้นมาสักคนหนึ่ง
อย่างที่หลายคนทราบกันดีว่า มวยปล้ำอาชีพนั้นคือสื่อบันเทิงอย่างหนึ่ง และปัจจุบันวงการมวยปล้ำนั้นก็เปิดโอกาสให้เราเจาะลงไปในเชิงรายละเอียดหรือพูดถึงมันในเชิงของการแสดงมากยิ่งขึ้น ดังนั้นในบทความนี้เราจะมาพูดถึง ‘การสร้างนักมวยปล้ำ’ ขึ้นมาสักคนหนึ่ง
กล่าวคือเมื่อพูดถึงการแสดง เราก็ต้องมาลองเปรียบนักมวยปล้ำเป็นเหมือน ‘ดารา’ คนหนึ่ง เราก็เห็นกันเป็นปกตินะครับว่านักแสดงในโลกนี้หรือเจาะลงมาแค่ในประเทศเรามีมากมาย แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะโด่งดังมีชื่อเสียงโด่งดัง หรือกลับกันบางคนที่ก็มีชื่อเสียงขึ้นมาทั้งๆที่ไม่ได้เป็นตัวเอกของเรื่อง ปัจจัยเหล่านี้เกิดขึ้นอยู่เป็นประจำในวงการมวยปล้ำเช่นกันครับ สมาคมแต่ละสมาคมก็ต้องพยายามหาทางนำเสนอนักมวยปล้ำของตนเองออกมาให้ ‘ตีตลาด’ มากที่สุด
และนี่คือสิ่งที่เราจะพูดกันในบทความวันนี้ครับ
สิ่งแรกที่ต้องพูดถึงก็คือเรื่องของ ‘ฝีมือ’ อันนี้เป็นพื้นฐานอยู่แล้วว่านักมวยปล้ำจะขึ้นแข่งขันสักคนหนึ่งก็ต้องมีฝีมือพอสมควร สามารถต่อสู้ได้โดยไม่ทำให้่ตัวเองหรือคู่ต่อสู้บาดเจ็บหนัก ตรงส่วนนี้ไม่กำหนดเรื่องระยะเวลาในการฝึกนะครับ
บางคนจะตั้งคำถามกันมาว่า ‘ฝึกมวยปล้ำเท่าไหร่ถึงจะได้ขึ้นเวที’ ตรงนี้ต้องขอยกประโยคคลาสสิคของวงการมาเลยว่า ‘ไม่มีความแฟร์ในวงการมวยปล้ำ’ เพราะแน่นอนแม้ทุกคนจะฝึกหนักเป็นพื้นฐาน แต่บางคนอาจได้เปรียบในส่วนของลักษณะทางกายภาพ และถูกหยิบยกไปใช้งานก่อนก็ได้ แม้จะมีฝีมือแย่กว่าเพื่อนๆแบบเห็นได้ชัด มวยปล้ำเป็นสื่อที่มีบทกำหนดเอาไว้ เมื่อถึงจุดหนึ่งที้เขาพอไปไหว คือสามารถรับบทนั้นๆ ได้โดยไม่ทีข้อเสียหรืออันตรายใดๆ ก็จะมีบ้างที่ถูกนำไปใช้งานแซงหน้าเพื่อนร่วมรุ่นไปเลย ดังนั้น ‘บทบาท’ คือสิ่งที่กำหนดภาพรวมของนักมวยปล้ำอาชีพ สิ่งที่นักมวยปล้ำทำได้ก็คือฝีกฝน หา ‘จุดขาย’ ของตนเอง อย่าลืมว่าคนเก่งๆ มีทั่วโลก แต่อะไรล่ะที่จะทำให้คนเห็นฝีมือของเรา อะไรที่จะทำให้คนเลือกดูเราแทนที่จะเป็นคนอื่นๆ ถ้าเราหาคำตอบนี้ไม่ได้ โอกาสเติบโตในวงการก็จะลดน้อยลง
ย้อนกลับมาในเรื่องของ ‘บทบาท’ ก่อนสักนิดหนึ่ง ว่ามีความเกี่ยวเนื่องกับ ‘ฝีมือ’ ขนาดไหน ต้องบอกว่าเกี่ยวกันมากๆเลย ยกตัวอย่างไปถึงเรื่องของดาราที่เราเคยเห็นกันตามจอโทรทัศน์นั่นก็ได้ครับ บางทีเราก็จะรู้สึกว่า ‘คนนี้ไม่สมบทบาท’ เลยเนอะ ! มวยปล้ำก็เช่นเดียวกัน สมมติเราโปรโมทนักมวยปล้ำบางคนว่า ‘แข็งแกร่ง ดุดัน ทรงพลัง’ แต่นักมวยปล้ำคนนั้นจับคู่ต่อสู้ยกไม่ไหว ไม่ทรงพลังอย่างที่โปรโมท แฟนๆก็จะหมดศรัทธา เลิกสนับสนุนไปโดยปริยาย
การหาคาแรกเตอร์ให้เหมาะสมนั้นเป็นเรื่องสำคัญมากๆ อย่าง ดัมพ์ มัตสึโมโตะ ก็ตั้งชื่อตามร่างกายที่ใหญ่โตเหมือน ‘รถดัมพ์’ อันนี้แฟนๆจะจำได้ง่ายขึ้น และเข้าใจ ‘คาแรกเตอร์’ ของนักมวยปล้ำได้ชัดเจน
ผมได้ยินหลายๆ คนพูดว่า ‘คนสวย/หล่อก็ชนะไปกว่าครึ่ง’ ซึ่งเป็นความเชื่อที่ผิดนะครับ เพราะในวงการมวยปล้ำมีคนสวยหล่อมากมายที่ประสบความล้มเหลว เรียกได้ว่ามีประมาณ 10% เท่านั้นที่โดดเด่นเป็นซุปเปอร์สตาร์ในวงการ
ทีนี้ถามว่าสมาคมแต่ละสมาคม ‘สร้างนักมวยปล้ำ’ ขึ้นมาได้อย่างไร ? คือต้องเข้าใจก่อนว่าบางทีเราก็อยากให้คนสวยๆ เป็น ‘นักมวยปล้ำสวยๆ’ ไม่ได้อยากให้เป็นคาแรกเตอร์อะไรเป็นพิเศษ ดังนั้นวิธีที่เขาทำก็คือ จับคนธรรมดาไปสู้กับคนที่มีคาแรกเตอร์แปลกๆ เด่นๆ เพื่ออาศัยภาพจำจากคาแรกเตอร์พิเศษๆของอีกคนนึงแทนนั่นเอง ดังคำกล่าวที่ว่า ‘มวยปล้ำเป็นกีฬาที่ต้องพึ่งพากันและกันเสมอ เราจะเติบโตยากถ้าหวังจะเด่นและทำอะไรด้วยตัวคนเดียว’
ที่สำคัญ ‘บทที่ดีที่สุด’ อาจไม่เหมาะสมในเวลานั้นๆ ไม่ได้หมายความว่าบทดีๆ จะถูกนำมาใช้งานตลอด แฟนมวยปล้ำหลายคนมักจะคิดว่า บางทีทำไมบทมันงี่เง่าจังเลยเรื่อยไปจนถึงการคิดว่าตนเองทำหน้าที่ได้ดีหรือสามารถคิดบทได้ดีกว่าสมาคมมวยปล้ำอีก ! แต่จริงๆ แล้วสมาคมทุกสมาคมเขาคิดกันมาดีครับ สมมติเราอยากดันดาวรุ่ง เราอยากให้คนเห็นว่า ‘คนๆ นี้มีพัฒนาการนะ’ แต่บังเอิญเด็กคนนั้นมันไม่ได้เก่ง แต่โจทย์มาว่า ‘ต้องทำให้มันเก่ง’! ดังนั้นเราก็สามารถ ‘กั๊ก’ ไว้แบบ สองเดือนแรกให้ทำแค่นี้ จากนั้นก็ค่อยๆปล่อยของทีละนิด ลองเปรียบกันนะครับ กับการที่ปล่อยของทั้งหมดแต่วันแรก กับค่อยๆ ปล่อย (แม้จะทำทั้งหมดได้แต่แรกแล้วก็เถอะ) แบบหลังเรียกเสียงเชียร์ได้มากกว่าแน่ๆ ดังนั้นให้เชื่อมั่นว่า ทุกความงี่เง่า ทุกความไม่สมเหตุสมผล มันจะมี ‘บทสรุป’ ที่ดีสำหรับนักมวยปล้ำเสมอ
มวยปล้ำนั้นคือ ‘ละครเรื่องยาว’ ที่คนๆ นึงต้องรับบทบาทมากมายตามระยะเวลาหลายสิบปี สมาคมต้องพยายามเลี้ยงกระแสทั้งหมดให้คงอยู่ยาวนาน ไม่ให้เป็นเหมือนพลุที่เจิดจรัศขึ้นมาและหายไปตามกาลเวลา
เรื่องแนะนำ :
– ระยะของความฝันกับ BNK48
– การบุกอเมริกาของ New Japan Pro Wrestling รุ่งหรือร่วง?
– มวยปล้ำเจ็บแค่ไหนและคุ้มรึเปล่า?
– เมื่อมวยปล้ำ ไม่ใช่ ‘อาชีพ’
– จุดจบของ JWP Joshi Puroresu สมาคมมวยปล้ำหญิงที่เก่าแก่ที่สุดในญี่ปุ่น