อาหารปลอมที่ดึงดูดให้สั่งอาหารจริง… โดยส่วนมากโมเดลอาหารเหล่านี้มีรูปร่างหน้าตาและขนาดใกล้เคียงกับของจริงมาก ประเภทที่สั่งของจริงมาแล้วไม่เหมือนโมเดลเลยนั้นหาได้ยาก เมื่อลูกค้าได้เห็นแล้วและสั่งมา ก็มักจะเป็นไปตามที่ตัวเองคาดไว้ค่ะ จึงช่วยลดการถูกต่อว่าและคืนอาหารไปได้มากค่ะ
หากใครเคยไปเยือนประเทศญี่ปุ่นคงต้องเคยเห็นโมเดลอาหารที่ตั้งโชว์เรียงรายอยู่หน้าร้านอาหารต่าง ๆ ดูน่ารับประทานเสียเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นข้าวแกงกะหรี่ หมูทอดทงคัตสึ กุ้งเทมปุระ ซูชิ ราเมง ตลอดจนของหวาน ไอศกรีม เครื่องดื่มต่าง ๆ
โมเดลอาหารเหล่านี้เหมือนของจริงมากจนลูกค้าสามารถจินตนาการได้ถึงกลิ่นและรสชาติที่ลอยออกมาจากอาหาร (ปลอม) เหล่านั้น
ที่แปลกคือเราจะเห็นโมเดลอาหารเหล่านี้ทั่วไปในประเทศญี่ปุ่น แต่กลับไม่ค่อยเห็นในประเทศอื่น ๆ หรืออาจมีให้เห็นบ้างแต่รูปร่างหน้าตาไม่ได้ดูน่ารับประทานเหมือนที่ญี่ปุ่น ทั้งนี้เป็นเพราะที่ญี่ปุ่นมีการพัฒนาโมเดลอาหารเหล่านี้มานานตั้งแต่ปี 1920 ค่ะ
กล่าวกันว่าในช่วงนั้นที่ญี่ปุ่นมีห้างสรรพสินค้าเปิดหลายห้างและก็มีร้านอาหารมากมายตามห้างต่าง ๆ คนญี่ปุ่นจึงนิยมรับประทานอาหารนอกบ้านมากขึ้น บางแห่งมีคนเข้ามารับประทานมากถึง 20,000 คนในแต่ละวัน ทำให้การบริการเป็นไปได้ช้ามาก ๆ และร้านอาหารส่วนใหญ่มีปัญหาเรื่องการถูกต่อว่าและขอคืนอาหารหลังจากปรุงเสร็จ เพราะลูกค้าบอกว่าหน้าตาและขนาดของอาหารที่ได้รับไม่เห็นจะเหมือนที่คิดไว้เลย ร้านอาหารต่าง ๆ จึงแก้ปัญหาโดยเริ่มปรุงอาหารจริงเมนูต่าง ๆ เพื่อวางเป็นตัวอย่าง แต่ก็เกิดปัญหาอีกเพราะอาหารจริงที่วางเป็นตัวอย่างเน่าเสียได้ง่าย บางทีก็เปลี่ยนสีเปลี่ยนรูปร่างเมื่อเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง หรือไม่ก็นำแมลงวันจำนวนมากให้เข้าร้านด้วย แทนที่จะดึงดูดลูกค้ากลับกลายเป็นขับไล่ลูกค้าซะอย่างนั้น ฮ่าๆๆ
Takizo Iwasaki เป็นผู้ซึ่งเคยทำงานบริษัททำข้าวกล่องเบนโตะ คืนหนึ่งเขาเอามือแตะที่เทียนไขเล่นและก็ต้องประหลาดใจว่าขี้ผึ้งจากเทียนไขได้สร้างรอยนิ้วมือที่เหมือนนิ้วเค้าทุกประการ เขาลองเอาเทียนไขหยดลงบนเสื่อทาทามิก็พบว่าเทียนไขสามารถพิมพ์ลายเสื่อทาทามิได้เหมือนต้นแบบเป๊ะ เขาจึงคิดจะทำโมเดลอาหารจากขี้ผึ้ง โมเดลแรกที่เขาลองทำคือ ออมเล็ต และก็ดีใจอย่างมากเพราะออมเล็ตปลอมนั้นเหมือนจานจริงที่ภรรยาเขาทำทุกประการ เขามั่นอกมั่นใจว่าเขาสามารถหาเงินได้จากการสร้างโมเดลอาหารเหล่านี้แน่นอนและได้เริ่มทำในปี 1932 แทนที่เขาจะขายโมเดลที่ทำขึ้น เขากลับให้เช่าโมเดลเหล่านี้แทนโดยคิดราคาเช่าแพงกว่าราคาอาหารจริงถึง 10 เท่า แต่ร้านค้าก็ยังยินดีจ่ายเพราะยังไงก็ถูกว่าราคาอาหารจริงที่ต้องปรุงวันต่อวันเท่ากับต้องจ่าย 30 เท่าในหนึ่งเดือน และอาหารจริงก็ไม่น่ารับประทานเมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ปัจจุบันมีกว่า 200 บริษัทที่ผลิตโมเดลอาหารเหล่านี้ แต่บริษัทของ Iwasaki ก็ยังคงได้ส่วนแบ่งใหญ่สุดในตลาด
โมเดลอาหารเหล่านี้แต่เดิมทำจากขี้ผึ้งและภายหลังเปลี่ยนเป็นพลาสติก เพราะขี้ผึ้งจะละลายและหักได้ง่ายเมื่อถูกความร้อน อาหารปลอมเหล่านี้เหมือนของจริงทุกประการ ทั้งรูปร่างลักษณะ รายละเอียดต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นรอยย่น รอยไหม้ ลวดลายบนพื้นผิว
โรงงานที่ผลิตก็เปรียบเสมือนห้องครัวใหญ่ที่กำลังปรุงอาหารพลาสติกเหล่านี้ตามกรรมวิธีขั้นตอนต่าง ๆ เพียงแต่ไม่มีกลิ่นของอาหารลอยออกมาเท่านั้นเอง ช่างที่พิถีพิถันในการทำโมเดลเหล่านี้ส่วนมากจะรู้วิธีทำอาหารจริงอยู่แล้ว และมีการใช้ขั้นตอนในการปรุงอาหารจริงเพื่อให้ออกมาสมจริงที่สุด เช่น ใช้มีดหั่นอาหารตัดหมูพลาสติก ปั้นข้าวซูชิวางด้วยเนื้อปลาปลอม หรือใช้กระทะทอดกุ้งพลาสติก เป็นต้น
ขั้นตอนการทำเริ่มจากการสร้างแม่พิมพ์จากอาหารจริงที่ร้านอาหารส่งให้ แต่ละชิ้นจะถูกทำขึ้นโดยเฉพาะไม่ซ้ำกันและตกแต่งโดยใช้มือด้วยความปราณีต เทคนิคการทำอาหารปลอมประเภทต่าง ๆ ยังต้องอาศัยการจินตนาการและการทดลองทำโดยใช้วัสดุอุปกรณ์หลายรูปแบบจนออกมาเหมือนจริงมากที่สุด สนนราคาของโมเดลเหล่านี้ก็แพงเอาเรื่อง ร้านอาหารใหม่ ๆ ที่เปิดหากลงทุนสั่งทั้งเซ็ทอาจราคารวมถึงหนึ่งล้านเยนเลยทีเดียว โมเดลอาหารเหล่านี้เป็นที่นิยมกันมากในญี่ปุ่นและเริ่มแพร่หลายไปประเทศอื่น ๆ เพราะเหตุผลดี ๆ หลายประการได้แก่
• ดึงดูดลูกค้าเข้าร้าน
อาหารปลอมเหล่านี้ช่วยดึงดูดลูกค้าเข้าร้านได้เป็นอย่างดี เพราะลูกค้าจะได้เห็นความน่ารับประทานของอาหารจานต่าง ๆ ที่วางเรียงราย เช่น เบียร์ที่ฟองกำลังฟอดดูน่าซดซะเหลือเกิน บะหมี่ราเมงในชามที่กำลังถูกตะเกียบจ้วงขึ้นมาชวนให้น้ำลายไหล พิซซ่าที่ถูกหั่นและดึงขึ้นทำให้เห็นชีสที่ยืดน่าหม่ำยิ่งนัก กล่าวกันว่าร้านที่วางโมเดลอาหารทำให้ยอดขายเพิ่มขึ้นถึง 20-40%
• ลูกค้าเลือกอาหารได้ง่ายขึ้น
ในร้านอาหารหรือโรงอาหารที่แสนวุ่นวาย โมเดลอาหารเหล่านี้ทำให้ลูกค้าตัดสินใจเลือกอาหารได้เร็วขึ้น เพราะลูกค้าได้เห็นรูปร่าง ลักษณะของอาหารจริงๆ บางแห่งยังมีโมเดลจัดเซ็ทให้เรียบร้อย เช่น ข้าว ปลา ซุป สลัด
• ลูกค้าต่างชาติสั่งอาหารได้สะดวก
ร้านอาหารที่ญี่ปุ่นหลายร้านมีเพียงเมนูที่เป็นภาษาญี่ปุ่นเพียงอย่างเดียวลำบากคนต่างชาติที่แห่กันเข้าไปท่องเที่ยวจำนวนมาก แต่โมเดลอาหารเหล่านี้ทำให้คนต่างชาติเหล่านั้นได้มีโอกาสลิ้มลองอาหารจานที่อยากรับประทาน เพียงแค่ไปยืนหน้าร้านและชี้ว่าเอาแบบจานนี้ หรือชามนี้ ฮ่าๆๆ
• ไม่ทำให้ลูกค้าผิดหวัง
โดยส่วนมากโมเดลอาหารเหล่านี้มีรูปร่างหน้าตาและขนาดใกล้เคียงกับของจริงมาก ประเภทที่สั่งของจริงมาแล้วไม่เหมือนโมเดลเลยนั้นหาได้ยาก เมื่อลูกค้าได้เห็นแล้วและสั่งมา ก็มักจะเป็นไปตามที่ตัวเองคาดไว้ค่ะ จึงช่วยลดการถูกต่อว่าและคืนอาหารไปได้มากค่ะ
• เป็นของที่ระลึก
โมเดลอาหารเหล่านี้ยังเป็นของที่ระลึกยอดนิยมของญี่ปุ่น ไม่ว่าจะเป็นกระปุกรูปแฮมเบอร์เกอร์ ที่วางปากกาสตอเบอรี่ พวงกุญแจไอศกรีมโคน ที่วางมือถือรูปช็อกโกแลต ฯลฯ คนต่างชาตินิยมซื้อกลับไปฝากคนที่บ้านยิ่งนักเพราะหาได้ยากในประเทศเขา
• ใช้ในการคำนวณแคลอรี่และสารอาหาร
ปัจจุบันตามซุปเปอร์มาร์เก็ตยังมีบริการคำนวณสารอาหารให้ลูกค้า โดยให้ลูกค้าเลือกโมเดลอาหารแบบที่ตัวเองรับประทานวางลงบนถาด โมเดลอาหารเหล่านี้จะติดป้ายสารอาหารและแคลอรี่ไว้ข้างล่าง เมื่อวางลงบนถาดก็สามารถคำนวณผลออกมาได้เพื่อชี้แนะผู้บริโภคว่ารับประทานอาหารเพียงพอไหม ควรเพิ่มหรือลดอาหารประเภทใด
• ใช้เป็นพร็อพในหนัง ละคร โฆษณา
คุณผู้อ่านคงสังเกตว่าในหนัง ละครต่าง ๆ อาจมีการใช้อาหารต่าง ๆ วางประกอบฉาก ซึ่งถ้าเป็นที่ไทยก็อาจจะใช้อาหารจริง ๆ แต่ที่ญี่ปุ่นสามารถใช้อาหารปลอมเหล่านี้มาเข้าฉากได้เช่นกันค่ะ
ตอนนี้ขอลาไปหาอะไรเจี๊ยะก่อน นั่งดูรูปโมเดลอาหารมาก ๆ แล้วรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีค่ะ ฮ่าๆๆ
**********************************
ดิฉันได้เพิ่มช่องทางการสื่อสารกับผู้อ่าน ผ่านทาง Facebook Page “Life Inspired by พิชชารัศมิ์” ฝากติดตามด้วยค่ะ
ทักทายพูดคุยกับพิชชารัศมิ์ ได้ที่ >>> Life Inspired by พิชชารัศมิ์
เรื่องแนะนำ :
– The birth of Sake “ความกลมเกลียวจึงจะบ่มสาเกที่ดีได้”
– ทำงานแบบมืออาชีพของญี่ปุ่น กับคำว่า “ไม่เป็นไร” ของคนไทย
– คนต่างชาติเมาท์อะไรเมื่อไปญี่ปุ่น
– ถึงจะแก่แต่ยังมีไฟในการทำงานอยู่
– บอกลาตัวตนที่ไม่ดี
– Swan Bakery โดยผู้ก่อตั้งบริษัท Yamato Transport (Kuroneko-แมวดำ) เพื่อให้คนพิการมีงานทำ
#Fake Food #อาหารปลอม