Doraemon…แน่นอนว่านักเขียนอาจมีความคิดที่อยากจะเขียนอะไรตามใจฉัน แต่ขึ้นชื่อว่ามืออาชีพแล้วจะเอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียวก็ไม่ได้ เรามีคนอ่านเป็นล้าน ต้องคิดว่าจะทำให้คนอ่านเยอะ ๆ ต้องเน้นจุดสนใจร่วมกันกับผู้อ่าน
เล่าโดย วสุ มารุมุระ
“โดราเอมอนของเราอยู่ไหน?”
นี่ก็ศตววรรษที่ 21 แล้ว หุ่นยนต์และ AI กำลังเป็นที่กล่าวขานกัน ผู้คนหวาดกลัวว่าหุ่นยนต์เหล่านี้ จะมาแย่งงานกันไปจากเรา
แล้วหุ่นยนต์แมวแห่งโลกอนาคตพร้อมกับของวิเศษในกระเป๋าอยู่แห่งหนใด
หากมีโดราเอมอนแล้วจะกลัวตกงานไปทำไม เพราะพวกเราจะมีของวิเศษและมีเพื่อนคู่คิดอย่างโดราเอมอน ไม่ต้องมีอะไรให้กังวลอีกต่อไป
พวกเรามีบางส่วนที่เป็นโนบิตะ เรามีความอ่อนแอในใจบางอย่างอยู่ มีบางครั้งที่เราอยากจะมีโดราเอมอนโผล่มาช่วยเรา ถ้ามีของวิเศษเหล่านั้น มันคงจะเยี่ยมไปเลย เพราะโดราเอมอนเป็นการ์ตูนยอดฮิตในใจพวกเรามาตลอด พวกเราล้วนเติบโตมากับโดราเอมอน
คนวาดโดราเอมอนเขาคิดอะไร ถึงทำให้โดราเอมอนออกมาฮิตได้
[ad id=”61″]
“ผมว่ามันไม่มีสูตรสำเร็จในการเขียนการ์ตูนออกมาให้ฮิต”
คนวาดโดราเอมอน คุณ Fujiko F Fujio ได้กล่าวไว้
“จะฮิตไม่ฮิตเป็นเรื่องของผลลัพธ์ อย่าง Doraemon นี้ไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะดังแบบนี้”
“ที่ผ่านมาผมเคยวาดแต่อะไรที่เป็นการ์ตูนแก๊กในชีวิตประจำวัน ทีนี้อยากวาดอะไรเป็นเหมือนยำรวมมิตร มีทั้งไซไฟ Non-sense ความฝัน และการผจญภัย เลยออกมากลายเป็นโดราเอมอน”
“ตอนที่ออกแบบ Doraemon นั้น ที่เลือกแมวเพราะว่าเคยวาดอะไรเกี่ยวกับหมาไปแล้วในเรื่อง คิวทาโร่”
“พูดถึงแมว ก็จะนึกถึง Doraneko (แมวข้างทาง) เลยได้คำว่า “โดรา”
“เป็นหุ่นจากโลกอนาคต เลยให้ชื่อเก่า ๆ ที่ลงท้ายด้วย “เอมอน” รู้สึกมันขัดแย้งกันดี”
“ที่มีสีฟ้านั้นเพราะการ์ตูนนิตยสารที่ตีพิมพ์จะเป็นพื้นสีเหลืองและชื่อนิตยสารสีแดง เลยเอาสีที่เหลือสีน้ำเงินเป็นสีโดราเอมอน”
“ที่วาดอะไรกลม ๆ เพราะผมชอบอะไรกลม ๆ มาแต่เด็ก”
“จะวาดโดราเอมอนเป็นแมวตัวใหญ่มีหู ก็จะน่ากลัวจนเกินไป เลยเอาหูออก”
“เพื่อให้ของวิเศษออกมาด้วยความรวดเร็ว เลยทำให้มีกระเป๋าหน้าท้อง”
“ส่วนเด็กอ่อนแอโนบิตะนั้นคือตัวผมตอนเด็ก ๆ”
“วาดการ์ตูนเด็กก็ให้นึกตัวเองตอนเด็ก ๆ ไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่เอาตัวย่อส่วนเป็นเด็ก”
“ตอนแรกจะวาดเรื่องของหุ่นที่มาจากอนาคต เพื่อแก้ไขอดีตที่ผิดพลาด”
“แต่พอคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างอดีตกับอนาคตให้มัน make sense เนื้อเรื่องก็จะยุ่งยากเกินไป เลยตัดสินใจทำเรื่องให้มันเรียบง่าย”
“โนบิตะเดือดร้อนอะไรโดราเอมอนก็ช่วยเหลือด้วยของวิเศษจากกระเป๋า”
“แต่จะให้ของวิเศษออกมาแล้วทุกอย่าง Smooth มันก็น่าเบื่อไป”
“เลยทำให้ทั้งโนบิตะและโดราเอมอนต้องหัวปั่นกับของวิเศษทุกตอน จนทำให้โดราเอมอนมีมาถึงทุกวันนี้”
“แน่นอนว่านักเขียนอาจมีความคิดที่อยากจะเขียนอะไรตามใจฉัน แต่ขึ้นชื่อว่ามืออาชีพแล้วจะเอาแต่ใจตัวเองอย่างเดียวก็ไม่ได้ เรามีคนอ่านเป็นล้าน ต้องคิดว่าจะทำให้คนอ่านเยอะ ๆ ต้องเน้นจุดสนใจร่วมกันกับผู้อ่าน”
+++
นี่เป็นส่วนหนึ่งจากหนังสือญี่ปุ่นที่แปลเป็นชื่อไทยได้ว่า “เทคนิคไอเดียของ Fujiko F Fujio” (藤子・F・不二雄の発想術) ซึ่งเป็นหนังสือรวมบทสัมภาษณ์ของเขา
ในหนังสือเล่มนี้ได้รวมความคิดของเขาที่มีต่อการ์ตูน ผมขอยกความคิดของเขาออกมาเป็นข้อ ๆ ดังนี้ เมื่อเราอ่านแล้วเราจะรู้ว่าเขาทุ่มเทกับสิ่งที่ชอบขนาดไหน เผื่อเราจะได้เอาอะไรไปปรับใช้กับตัวเราบ้าง
1. สะสมไอเดียต่าง ๆ เป็นเศษเสี้ยว แล้วค่อยเอามาประกอบกัน
2. ดูว่าผู้อ่านต้องการอะไร หา “จุดร่วม” ทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่า “ใช่ ๆ แบบนี้เคยเจอมาเหมือนกัน”
3. วาดการ์ตูนให้เด็กอ่าน ก็นึกถึงเวลาตัวเองเป็นเด็ก สังเกตเด็กว่าชอบอะไร
4. เอาสิ่งที่เราชอบจากภาพยนตร์ หนังสือ การ์ตูน มาสร้างสรรค์ในงานเรา แต่อย่าลอกมาทั้งดุ้น ให้ดัดแปลงออกมาใหม่เป็นของตนเอง
5. ลองเติมเรื่องราวที่น่าสนใจไปสักนิด เรื่องธรรมดาก็จะไม่ธรรมดา
6. ระวังอย่าให้เป็น pattern มากเกินไป พลิกแพลงสะบ้าง
7. เมื่อตัวการ์ตูนเริ่มเดินได้เองหมายความว่าเราวาดโดยไม่ต้องคิดอะไร ให้ลายเส้นมันออกมาเองโดยธรรมชาติ นั้นหมายความว่าแสดงว่าตัวการ์ตูนเริ่มมีชีวิต
8. ใช้ Format ของการ์ตูนให้เหมาะสม อย่างเช่น การใช้คำพูด การตีกรอบช่องการ์ตูน ลำดับในการอ่านว่าอยากสื่ออะไร
9. มีฟิลเตอร์ รู้ว่าจะกรองไอเดียสำคัญที่สร้างความรู้สึกร่วมกันคนอ่าน
10. ต้องปรับสไตล์ของตนเอง วาดไปสามปีแล้ว คนอ่านจะเริ่มชินงานวาดของตน ก็ต้องเปลี่ยนแปลง
11. สะสมไอเดียไว้ในสมุด หยิบเอามาใช้ในเวลาที่ต้องการ
12. วาดคนให้เหมือนจริง ให้คนอ่านรู้สึกว่ามีคนแบบนี้อยู่จริง
13. เรียงร้อยเรื่องราวจากลบให้เป็นบวก
14. การ์ตูนอาจจะเป็นภาษาของมนุษย์ เพราะมนุษย์เรารับรู้จากภาพและเสียง (คำพูด)
15. อย่าสูญเสียหัวใจแห่งการผจญภัย
16. เขียนเรื่องราวที่ไม่น่ามีจริงให้เสมือนมีอยู่จริง
17. จะยุคสมัยไหน เด็กก็เป็นเด็กเหมือนเดิม
18. ต้องทำให้ผู้อ่านรู้สึกทึ่ง จนต้องร้องออกมาว่า “โอ๊ะ” ยิ่งเป็นการ์ตูนยาวมาก ๆ ก็ยิ่งต้องใส่เข้าไปบ่อย ๆ
19. ที่ผมเขียนการ์ตูนได้อยู่ทุกวันนี้เพราะใจรัก อยากเขียนอะไรที่ออกมาให้สนุก
“ผมก็เพียงแค่อยากนำเสนอความสนุกเท่านั้น”
Fujiko F Fujio เขียนโดราเอมอนจนมาถึงวันนี้ได้ เขาไม่ได้มีเหตุผลที่ยิ่งใหญ่อะไร ไม่ได้ต้องการเปลี่ยนโลก เขาแค่รู้สึกสนุกกับการวาดรูป
สุดท้ายนี้ขอจบเรื่องราวด้วยคำพูดกินใจของเขากับความเห็นของการ์ตูนกับชีวิตของพวกเรานี้
คนเราจะมองว่า “การมีความรู้” อยู่เหนือกว่า “สิ่งบันเทิง” และในกลุ่ม “สิ่งบันเทิง” นั้น “การ์ตูน” มักถูกจัดอยู่ในระดับล่างสุด ทั้ง ๆ ที่คนเราจะมีชีวิตอยู่ได้นั้น ทั้ง “การมีความรู้” และ “สิ่งบันเทิง” ล้วนแล้วจำเป็นทั้งคู่ ผมก็พอเข้าใจนะว่าทำไมคนถึงยกให้ “การมีความรู้” อยู่เหนือกว่า “สิ่งบันเทิง”
“…แต่เพราะการ์ตูนที่มีเรื่องราวที่น่าสนใจไม่ใช่เหรอ ทั้งธรรมชาติ ดาราศาสตร์ การแพทย์ จิตวิทยา ปรัชญา มีหลาย ๆ เรื่องที่การ์ตูนได้วาดเอาไว้หมดแล้ว ถึงแม้เนื้อหามันจะกว้างและตื้นเขิน แต่เพราะเรื่องราวเหล่านี้ไม่ใช่หรือที่ช่วยจุดประกายให้ผู้อ่านและส่งอิทธิพลของผู้อ่านต่อไปในอนาคต”
“แต่ทว่านั้นมันไม่ใช่เรื่องของผม สำหรับผมแล้ว ผมแค่เพียงอยากนำเสนอ “ความบันเทิงชั้นดี” ให้กับทุกคนเท่านั้น และนั่นเป็นสิ่งที่ผมปราถนา”
เล่าโดย : วสุ มารุมุระ
ทักทายพูดคุยกับ Wasu ได้ที่ >>> Facebook Wasu’s thought on Japan
เรื่องแนะนำ :
– ทำไมผู้ผลิตญี่ปุ่นจึงพ่ายแพ้
– [โตเซ็น] 当然 = แน่นอนอยู่แล้ว
– สื่อญี่ปุ่นและภาครัฐต่อการนำเสนอข่าวการทำร้ายเด็กในโรงเรียน
– รีวิวหนังสือของผู้ออกแบบเครื่องบิน “ซีโร่ไฟเตอร์”
– การพาดหัวข่าวดาราญี่ปุ่น…แต่งงานกับคนทั่วไป